در میان بیش از ۵۰۰ شخصیت تاثیرگذار جهانی که برای شرکت در کنفرانس امنیتی مونیخ به آلمان رفتند، اشرف غنی، رئيس جمهوری افغانستان، بخش عمد‌‌ه ای از سرخط خبر‌‌های جهان را به خود اختصاص داد. 

او در آستانه توافق تاریخی صلح بین آمریکا و طالبان که می‌تواند طولانی‌ترین جنگ تاریخ آمریکا در کره زمین را پایان دهد، برای تببین دیدگاهش به این کنفرانس رفته بود. 

آمریکا و طالبان چانه زنی‌های خود را تمام کرده‌اند و آخرین جملات «توافق صلح» را هم نوشته‌اند. اشرف غنی گفت که جزئیات آن توافق تا «آخر هفته» اعلام می‌شود. کاهش خشونت هفت روزه، امضای قرارداد صلح آمریکا و طالبان، و شروع مذاکرات صلح بین جناح‌‌های مختلف دولتی و غیردولتی افغانستان با طالبان، از گام‌های نخست اجرای این توافق خواهد بود.  

آقای غنی که در حاشیه کنفرانس امنیتی مونیخ با مایک پمپئو و مارک اسپر، وزیران خارجه و دفاع آمریکا، و زلمی خلیلزاد، فرستاده ویژه صلح آن کشور در افغانستان، دیدار و گفت‌وگو کرده بود، در مجموع از تلاش‌‌های آمریکا استقبال کرد، اما آن خوشبینی محتاطانه بود. آقای غنی روز شنبه در کنفرانس امنیتی مونیخ گفت:‌ «سوال یک میلیارد دلاری این است که آیا طالبان در برقراری صلح صادق است یا نه.»

غنی گفت:‌ «آن‌‌ها پریروز گفتند که غرب را فریب دادیم و دولت افغانستان را هم فریب می‌دهیم. باید روشن شود که آیا راهبرد آن‌‌ها استراتژی اسب تروا است، یا به حرف‌شان صادقند.» 

استراتژی «اسب تروا» که پیشینه‌ای یونانی دارد، به تاکتیک بهره‌گیری از اصل غافلگیری و فریب دشمن گفته می‌شود. 

آقای غنی گفت، پاسخ این سوال روشن نیست، مگر آن که با طالبان وارد گفت‌وگو و مذاکره شویم و هر تصمیم را مورد آزمایش قرار دهیم. 

برای رئیس جمهوری افغانستان این مسئله همچنان در ابهام است که آیا طالبان می‌پذیرد که انتخابات، ابزار اساسی رجعت به مردم افغانستان، راه درست حکومتداری است یا نه. 

اما او گفت که مدیریت اوضاع مبهم و پیچیده و تغییر آن به فرصت، چیزی است که افغانستان در سال‌‌های اخیر تجربه کرده است. 

نگرانی دیگر رئیس جمهوری افغانستان، نقش پاکستان بود. او آزادی ملا عبدالغنی برادر، فرد شماره دوم گروه طالبان، از زندان پاکستان را نشانه‌ای از جدیت اسلام آباد در کمک به امنیت افغانستان ندانست، و بار دیگر به وجود پایگاه طالبان در پاکستان اشاره کرد. 

آقای غنی گفت:‌ «طالبان سازمانی مستقر در خارج کشور (پاکستان) است. رهبری خود را شورای کویته و پیشاور می‌خوانند نه شورای قند‌‌هار و جلال آباد. از حمایت خارجی برخوردار است. (برای برقراری صلح)، مسئله پناهگاه‌ها مهم است. این پناهگاه‌‌ها که در تاریخ اسلام بار مثبت داشت،‌ حالا وسیله بی‌ثبات کردن همسایه شده است.» 

رئیس جمهوری افغانستان با اشاره به موافقتنامه دوجانبه امنیتی بین کابل و واشنگتن که به تصویب پارلمان رسیده است، خطاب به طالبان گفت که آن‌‌ها هم باید رابطه خود را با پاکستان و دیگر حامیان مالی روشن کنند. به نظر آقای غنی، پاکستان می‌تواند مانند دیگر همسایه‌ها و کشور‌‌های منطقه نقش مثبتی در افغانستان داشته باشد و بخشی از روند صلح این کشور باشد. 

آمریکا در یک سال گذشته کوشیده است به کمک قطر و پاکستان با رهبری طالبان به توافقی برسد، تا ۱۸ هزار نیروی آمریکایی و ناتو را ظرف ۱۸ ماه آینده از افغانستان خارج کند. 

آقای غنی می‌گوید که افغانستان ۹۴ درصد عملیات‌‌های نظامی را خود انجام می‌دهد، و از یک سال پیش به این سو برای کاهش نیرو‌‌های آمریکایی آماده بوده است. 

او با اشاره به تغییراتی که کشورش در ۱۸ سال گذشته شاهد بوده است، گفت که جامعه تغییر «چشمگیر و ماندگار» کرده است، و خطر طالبانیزه کردن دوباره افغانستان رفع شده است و این کشور با تجربه فراوان، آموخته است که تنها جامعه دموکراتیک و کثرت‌گرا می‌تواند پاسخگوی نیاز‌‌هایش باشد، نه افراطگرایی. 

او طالبان را بار دیگر به انتخابات و رقابت دموکراتیک فراخواند و گفت:‌ «بهترین کاندیدای خود را در پکتیا، هلمند، قند‌‌هار و شمال و کابل برای رقابت با من معرفی کنید و اگر مردم شما را به عنوان سگ‌گیر انتخاب کرد، می‌گویم آفرین.»‌

اشرف غنی در گفت‌وگو‌‌هایی که در حاشیه نشست مونیخ با مقام‌‌های آمریکایی،‌ ناتو و دیگر بازیگران ذینفع در افغانستان داشت،‌ درباره راهکار‌‌های اشراف و نظارت دولت افغانستان و مالکیت کابل بر روند صلح تاکید کرد.  

مایک پومپئو در پاسخ به نگرانی‌های اشرف غنی، گفت:« بگذارید طالبان هرچه می‌گویند، بگویند. اما واقعیت این است که باید آنان با تروریسم و شبکه القاعده وداع کنند و دست از جنگ بردارند. ما حامی نیرو‌‌های امنیتی و دفاعی افغانستان بود‌‌ه‌ایم، هستیم و خواهیم بود.» 

افغانستان در آستانه تحول مهمی است. برای موفقیت این کشور در شرایط پیچیده کنونی، اجماع ملی و منطقه‌ای حیاتی به نظر می‌رسد. در حالی که مردم افغانستان گفت‌وگو و مذاکره با طالبان را برای پایان بخشیدن به بحران جنگ تنها راه حل می‌دانند، از نبود اجماع ملی گِرد محورِ برنامه ریاست جمهوری به شدت نگران هستند. 

رهبران حکومت وحدت ملی برای گفت‌وگوی مستقیم با طالبان باید آماده شوند، و هیات مذاکره کننده‌ای تشکیل دهند تا از افغانستان دارای حاکمیت ملی، نمایندگی کند. لازم به ذکر است که تا ابه مروز، چنین هیاتی در افغانستان شکل نگرفته است.