پیش از آن که شهر ووهان در چین برای جلوگیری از شیوع مرگبار ویروس کرونا قرنطینه شود، بیش از ۵ میلیون نفر از آن شهر خارج شدند، ولی بسیاری نیز تصمیم گرفتند بمانند تا اوضاع طوفانی تمام شود، و  برخی دیگر نیز در تلاش برای برگشت به خانه و کاشانه خود هستند تا از عزیزان خود مراقبت کنند.

ییکسیان چن ۶۱ ساله، در سنگاپور و در حال دیدار از نوه تازه به دنیا آمده‌اش بود، که دولت چین اعلام کرد رفت و آمد به ووهان، شهری که محل زندگی او، خواهرش و والدین پیرشان است، معلق خواهد شد تا آن  شهر ۱۱ میلیون نفری قرنطینه شود.

خواهر ۵۵ ساله چن، با تجربه درد در ناحیه گلو و قفسه سینه، خود را در طبقه بالای منزل پدری قرنطینه کرد، و آن امر باعث شد که والدین ۸۵ و ۹۰ ساله‌شان مجبور شوند به تنهایی از خود مراقبت کنند. با فرا رسیدن سال نو چینی، خواهر چن آنقدر مریض و ضعیف شده بود که دیگر نمی‌توانست خود را به بیمارستان برساند.

در روز اول سال نو چینی که معمولا خانواده‌ها مشغول جشن و شادی هستند، کریس، پسر چن، به اتاق او رفت و او را دید که با گریه می‌گوید: «باید برگردم، می‌خواهم به خانه برگردم.»

ویروس کرونا تا کنون بیش از ۶۰۰ نفر قربانی گرفته است که اکثر آنها افراد مسن، یا اشخاصی بوده‌اند که از قبل بیماری‌های دیگری داشته‌اند. به همین دلیل، والدین چن هم در زمره افراد به شدت آسیب‌پذیر قرار می‌گیرند. کریس می‌گوید: «من دوست دارم مادرم پیش ما بماند، ولی می‌دانم که خیلی دلش می‌خواهد و نیاز دارد که برگردد.»

عروس او چندین روز را به جست‌وجو اینترنت پرداخت تا بالاخره توانست آخرین پرواز موجود از سنگاپور را برای روز ۲۹ ژانویه برای او بگیرد.

به محض بازگشت، چن خواهرش را به بیمارستان برد و وقتی که فهمید او به این ویروس جدید مبتلا نشده است، بسیار خوشحال  شد. با مداوا و استفاده از دارو، وضعیت خواهرش رو به بهبودی گذاشت.

دولت چین به خاطر نحوه اداره سفت و سخت این بیماری با قرنطینه کردن بیش از ۵۰ میلیون نفر برای جلوگیری از شیوع ویروس، در داخل و خارج از کشور، هم مورد تشویق، و هم تحت انتقاد قرار گرفته است.

دکتر کریستیان چان، استاد روانشناسی بالینی در دانشگاه هنگ کنگ، که تاثیر روانی جدایی خانواده‌ها بعد از بروز فجایع را مطالعه می‌کند، گفت، گرچه دولت موظف به اتخاذ تصمیماتی شدید تحت چنین شرایط وخیمی است، اما «هر دولت مسئولی باید همچنین اهمیتِ پیشِ هم نگاه داشتن خانواده‌ها را نیز در نظر داشته باشد. سیاست‌گذاران باید به فکر تمام نیازهای شهروندان باشند، نه فقط نیازهای عینی، جسمی و پزشکی ایشان، بلکه همچنین نیاز امنیت روانی آنها، هنگامی که میزان اضطراب در بین مردم بالاست و دچار ترس و عدم قطعیت درباره مدت زمان ادامه وضعیت فعلی هستند.»

دکتر چان افزود، امیدوار است روشنفکرانی که امکان انجام چنین کاری را دارند، از دولت چین و دولت‌های خود بخواهند که چنین نیازهایی را نیز به طور جدی در نظر بگیرند.

خانواده چن در محله هانکو زندگی می‌کنند، شهری‌ترین منطقه شهر ووهان، که این ویروس مخرب‌ترین تاثیر را بر آن داشته است. خانه آنها ۱.۲ کیلومتر با بازار گوشت و ماهی که ظاهرا ویروس کرونا در آنجا از خفاش‌ها به انسان منتقل شده است، فاصله دارد.

در طرف مقابل هانکو، آن سوی رودخانه یانگتزه که محله دانشجویی ووچانگ است، زنی تایوانی به نام ری وو، خود را در آپارتمان خویش قرنطینه کرده است. خانم وو سه سال پیش، زمانی که شرکتش شعبه‌ای از فروشگاه خود را در ووچانگ افتتاح کرد، به ووهان مهاجرت کرد.

در حالی که کشورهایی نظیر ایالات متحده و فرانسه شهروندان خود را از استان هوبی خارج کرده‌اند،  تایوان و هنگ کنگ از رسیدن به توافقی موفقیت‌آمیز با دولت چین برای شهروندان خود، ناکام مانده‌اند.

خانم وو می‌گوید، کنسولگری تایوان به شرکت او گفته است که مقامات چین اظهار داشته‌اند «خیلی خطرناک» خواهد بود اگر افراد مبتلای زیادی را به تایوان برگردانند.

اما خانم وو، به‌رغم التماس خانواده‌اش، نمی‌خواهد به تایوان برگردد. او گفت: «نمی‌خواهم این ویروس را با خود به تایوان و نزد خانواده‌ام ببرم. من اکنون امن و سالم هستم و اوضاع من خوب خواهد بود. والدین من نگران هستند، ولی من همواره به آن‌ها می‌گویم که همه چیز درست خواهد شد.»

خانم وو قصد دارد که در ماه مارس به تایوان برگردد، اما دولت تایوان هم به تازگی از یک قرنطینه ۱۴ روزه اجباری برای شهروندانی که از چین برمی‌گردند، خبر داده است.

بسیاری از افرادی که در خارج از کشور به سر می‌برند و به شدت مایل به کمک از طریق ارسال مواد مورد نیاز برای عزیزان خود در چین و هنگ کنگ هستند، در فضای مجازی از جست‌وجوی بی‌حاصل خود برای پیدا کردن ماسک صورت در شهرهای مختلف، از لندن گرفته تا تورنتو، خبر داده‌اند، چرا که عرضه جهانی این ماسک‌ها ناگهان سقوط کرده است.

ما جیان، نویسنده مخالف دولت چین، در توییتر نوشت که «داروخانه‌های لندن را زیر و رو» کرده است تا ماسک جراحی بیابد و برای خواهر خود در استان شاندونگ بفرستد، زیرا خواهرش چهار ساعت در صف ایستاده است تا بتواند ۲ ماسک جیره‌بندی شده بخرد.

آقای جیان ۱۰۰ ماسک به قیمت ۹۰ پوند می‌خرد. او نوشت: «تقریبا ۵ برابر قیمت معمول هزینه برداشت، امیدوارم صحیح و سالم به او برسد.»

مقامات بهداشت چین در آغاز گفته‌اند که به احتمال زیاد، شیوع این ویروس تا ماه مارس کاملا محدود خواهد شد، اما با رسیدن آمار افراد مبتلا به حدود ۳۰ هزار نفر، یکی از مقامات ارشد دولت به رویترز گفت که محدود کردن شیوع ویروس تا آن موقع، چندان محتمل به نظر نمی‌رسد.

جیانگ نان، یک کارمند فنی ۳۲ ساله که در هانکو، شهر دیگری در استان هوبی، زندگی می‌کند، گفت امیدوار است که تا پایان ماه فوریه با برداشته شدن قرنطینه دولتی، بتواند به سر کار خود برگردد، اما با افزایش آمار افراد مبتلا، امید برای بازگشت به «زندگی عادی» تحلیل رفته است.

آقای نان می‌گوید: «خوشبختانه والدین من قبل از شیوع ویروس به ووهان آمدند، اما اکنون دیگر نمی‌توانیم برای جشنواره بهار به شهر خود بازگردیم و باید اینجا بمانیم و هیچ کاری برای انجام دادن نداریم، ولی خب، حداقل همه کنار هم هستیم.»

گرچه آنها در مرکز این بیماری گیر کرده‌اند و آقای نان اکنون ۱۰ روز است که سرفه می‌کند، فروتنانه خوش‌بین باقی مانده است و می‌گوید: «همه ما ترسیده‌ایم، اما حال والدین من خوب است که به نظرم یعنی وضعیت خانواده ما امن است.»

آقای نان که در خانه محبوس شده است، روی تقویت زبان انگلیسی خود کار می‌کند و گرچه افرادی که در برنامه یادگیری زبان وی با او به انگلیسی حرف زده‌اند، «نگرانی خود برای مردم چین» را ابراز کرده‌اند، او می‌گوید که برخی حساب‌های مجازی دیگر که می‌گویند مردم چینی متمدن نیستند و چین «دوباره به دنیا یک دردسر دیگر داد» باعث «شرمندگی و ناراحتی» وی شده‌اند.

او گفت: «درک می‌کنم که چرا مردم می‌خواهند مرزهای خود را ببندند و درباره ما این گونه فکر می‌کنند، ولی به نظرم بیشتر مردم به حال و روز ما اهمیت می‌دهند و می‌دانند که ما هم انسانیم و صدمه دیده‌ایم.»