فدراسیون فوتبال ایران بعد از فسخ قرارداد با مارک ویلموتس بارها درباره انتخاب سرمربی جدید تیم ملی وعده‌های نزدیک داد، اما هربار در فدراسیون دیده‌ایم که قدرت تصمیم و انتخاب وجود ندارد.

پیش از آنکه مهدی تاج از ریاست فدراسیون فوتبال استعفا دهد، درباره انتخاب برانکو ایوانکوویچ حرف زده بود. برای برانکو، که در آغاز فصل جاری از الأهلی عربستان خیلی زود و با نتایجی ناامیدکننده اخراج شد، پیشنهاد سرمربیگری تیم ملی ایران جذاب بود. درباره برانکو دو قضاوت وجود داشت. عده‌ای می‌گفتند شناخت او از فوتبال ایران و آسیا می‌تواند به تیم ملی در مسیر جام جهانی ۲۰۲۲ قطر کمک کند؛ عده‌ای هم می‌گفتند جدل‌های تند رسانه‌ای او با کارلوس کی‌روش، با هدف رسیدن به نیمکت تیم ملی انجام شده بود و نباید پروژه رسانه‌ای او، که با آسیب‌هایی برای تیم ملی همراه بود، به سرمربیگری‌اش در تیم ملی ختم شود. برانکو اما حضور در تیم ملی را مشروط به دریافت مطالبات معوقه‌اش از پرسپولیس می‌دانست و شاید همین عامل انتخاب او را برای تیم ملی به حالت تعلیق درآورد. برانکو کمی صبر کرد اما پیشنهاد تیم ملی عمان رسید و ترجیح داد کار در عمان را آغاز کند.

فدراسیون فوتبال با ریاست موقت حیدر بهاروند، که بزرگ‌ترین تجربه حرفه‌ای‌اش در مدیریت ورزشی، ریاست هیئت فوتبال لرستان است، بدیهی بود که نمی‌تواند یک انتخاب بزرگ و حرفه‌ای برای تیم ملی داشته باشد. طرح گزینه‌های داخلی به بهانه بحران‌های اقتصادی، و جدایی اخیر دو مربی خارجی استقلال و پرسپولیس، وجهه منطقی به این انتخاب می‌داد؛ اما همه می‌دانیم که در فوتبال ایران چنان هزینه‌های گزاف و بیهوده‌ای می‌شود که به طور مثال مربی یک میلیون دلاری خارجی برای تیم ملی، منجر به ورشکستگی بیشتر فوتبال ایران نخواهد شد. فدراسیون فوتبال علی دایی، یحیی گل‌محمدی و امیر قلعه‌نویی را به عنوان گزینه‌های تیم ملی اعلام کرده بود. نام دراگان اسکوچیچ نیز مطرح شد. یحیی از شهر خودرو به پرسپولیس رفت و جدایی او از پرسپولیس برای پیوستن به تیم ملی دیگر ممکن به نظر نمی‌رسید.

علی دایی، که بعد از جدایی‌اش از سایپا و طرح نام اصلی مصطفی مدبر، مدیرعامل باشگاه سایپا، از فوتبال دور شده بود، فقط در خبرها گزینه تیم ملی بود و گفت فدراسیون فوتبال با او مذاکره نکرده است. دایی پس از نام بردن از مصطفی مدبر و گفتن این جمله که «مگر می‌شود با شناسنامه عوض کردن گذشته طلایی‌تان را عوض کنید؟» در واقع نام غفور درجزی را فاش کرد و پس از آن پیشنهادات مربیگری او پی در پی لغو شدند. اگرچه دایی پیش از این اتفاق نیز به دلیل فعالیت‌های اقتصادی‌اش در تهران، هرگز پیشنهاد کار در شهرهای دیگر ایران را قبول نمی‌کرد.

امیر قلعه‌نویی آرام آرام به تنها گزینه تیم ملی تبدیل شد، اگرچه قرارداد او با باشگاه سپاهان می‌تواند مانعی برای حضور او در تیم ملی باشد. شرکت فولاد مبارکه، که مالک باشگاه سپاهان است، در بیانیه‌ای مخالفت خود را با حضور قلعه‌نویی در تیم ملی اعلام کرد. اما همچنان کوشش می‌شود تا با طرح وجه ملی انتخاب قلعه‌نویی برای تیم ملی، باشگاه سپاهان متقاعد شود که مربی‌اش را در اختیار تیم ملی قرار دهد. در اقدامی عجیب حتی این موضوع مطرح شد که قلعه‌نویی هم‌زمان سرمربی سپاهان و تیم ملی باشد، اما احتمالا خیلی زود فهمیدند که این روش چقدر غیرحرفه‌ای است. مسعود تابش، مدیرعامل باشگاه سپاهان، در آخرین اظهارنظر خود حضور قلعه‌نویی در تیم ملی را غیرممکن و بر خلاف منافع باشگاه سپاهان اعلام کرد.

وقتی در انتخاب قلعه‌نویی برای تیم ملی وقفه ایجاد شد، گزینه دیگری در فدراسیون فوتبال مطرح شد: وحید هاشمیان سرمربی تیم ملی باشد و حشمت مهاجرانی مدیر فنی. اما درباره تمام گزینه‌های فدراسیون فوتبال انتقادات بسیاری مطرح شده است. علی دایی و امیر قلعه‌نویی کارنامه جالب توجهی در دوران سرمربیگری تیم ملی ندارند.و حضور ۸ ساله کارلوس کی‌روش توقعات را روی نیمکت تیم ملی آن‌چنان بالا برده که مربیان ایرانی از سوی هواداران چندان پذیرفته نمی‌شوند و چهره‌های مقبول و محبوبی برای نیمکت تیم ملی نیستند. وحید هاشمیان تجربه‌ای در مربیگری ندارد و در موقعیت حساس تیم ملی، تجربه مربی ویژگی بی‌اهمیتی نیست که بتوان از آن گذشت کرد. حشمت مهاجرانی که شخصیت احترام‌برانگیزی در تاریخ فوتبال ایران است، سال‌هاست که فعالیت حرفه‌ای ورزشی ندارد. بازگشت او به فوتبال ایران در این مقطع سرنوشت‌ساز تیم ملی، شاید فقط به قصد بهره بردن از اشتهار و جایگاه اجتماعی او نزد اهالی فوتبال باشد و مسئولیت‌های فنی برای مهاجرانی چندان منطقی نیست.

تیم ملی در معرکه عجیبی وا مانده است. ایران از فروردین ۹۹، باید برای رسیدن به جام جهانی مسیری سخت را طی کند و با این تعلل و رفتارهای غیرحرفه‌ای فدراسیون فوتبال در انتخاب سرمربی، دور از ذهن نیست که رویاهای ایران برای رسیدن به جام جهانی قطر رنگ ببازد.