گزارش‌هایی منتشر شده است مبنی بر اینکه دفتر نخست وزیری بریتانیا، استفاده وزرای کابینه از واژه «برگزیت» را منع کرده؛ به‌ طوری ‌که اطرافیان نخست وزیر نشان می‌دهند برگزیت در واقع «پایان» یافته است.

در حقیقت چنین نیست: حتی بر اساس برنامه دولت، مذاکرات تجاری در 11 ماه آینده ادامه خواهد یافت. به‌هر حال حقیقت این است که این مذاکرات تا چندین سال دیگر نیز ادامه پیدا خواهد کرد. هرچه باشد «بریتانیای جهانی» با تمام اقتصادهای بزرگ جهان (آمریکا، ژاپن، چین)، و نیز با اقتصادهای کوچک‌تر (نیوزیلند) وارد گفت‌وگو خواهد شد تا توافق‌های پیشگامانه و بلندپروازآن‌های را به سرانجام رساند. حتی طرفداران دو آتشه باقی ماندن بریتانیا در اتحادیه اروپا باید برای دولت، که این وظیفه سنگین را به‌عهده گرفته است، آرزوی موفقیت کنند. امیدواری زیاد نسبت به اینکه در اثر برگزیت از شدت آسیب واقعی به اقتصاد کاسته می‌شود، دردی را درمان نمی‌کند.

با این روحیه است که امروز«ایندیپندنت» «طرح برگزیت» خود را برای چگونگی دوام آوردن، وحتی شکوفایی بریتانیا در دوران پسابرگزیت، مطرح می‌کند. به‌ این منظور، ما نه تنها به روابط تجاری تازه با اتحادیه اروپا ودیگران نیاز داریم، بلکه نیازمند یک استراتژی ملی برای موفقیت نیز هستیم. به گفته نخست‌وزیر، ما باید تصور کنیم قادر به «رها سازی پتانسیل بریتانیا» هستیم.

سجید جاوید، وزیر کشور، از «سرمایه داری انسانی» سخن می‌گوید – یک سخن پوچ، اما به آگاهی از اینکه در اقتصادهای باز و کوچک مانند بریتانیا، بزرگترین سرمایه ما مردم است، اشاره می‌کند. هرچه سطح آموزش و دانش مردم بالاتر رود، بهتر می‌توانند در دنیای دشوار پسا برگزیت زندگی کنند. آموزش، زیرساخت‌ها و سرمایه گذاری ناحیه‌ای حوزه‌هایی هستند که پرداختن به آن‌ها از آسیب برگزیت می‌کاهد.

بنابراین، چطور می‌توان از برگزیت استفاده کرد؟ تفکر نو لازم خواهد بود. به عنوان مثال، کارولین لوکاس پیشنهادی جدید می‌دهد که میزگردی از شهروندان در مورد تغییرات اقلیمی ‌تشکیل شود – کاری که ممکن است پلی برای عبور از شکاف موجود بین قبول موجودیت بحران اقلیمی ‌توسط مردم از یک طرف، و بی‌میلی آن‌ها برای تغییر شیوه زندگی خود از طرف دیگر زده شود. آیان دانکن اسمیت، درباره تاکتیک‌های مورد نیاز برای مذاکرات تجاری با اروپا و آمریکا اظهارنظر می‌کند. جاناتان پاول آرایش منابع دیپلماتیک بریتانیا برای دستیابی به بهترین منافع را در حالی‌که اهرم چانه زنی اتحادیه اروپا در روابط جهانی را از دست داده است، مورد ارزیابی قرار می‌دهد. پیشگامان بخش کشاورزی، صنایع خودرو و ماهیگیری، نکاتی را درباره پشتیبانی دولت از آن‌ها برای انجام کارهایی که می‌تواند انجام دهد تا آن‌ها از برگزیت آسیب نبینند، برجسته می‌کنند.  

آن‌هایی که مخالف برگزیت‌ هستند و به کارزار «کلام نهایی» ایندیپندنت برای همه‌پرسی تأییدی دوم ملحق شدند و می‌خواهند که بریتانیا هرچه زودتر دوباره به اتحادیه اروپا بپیوندد، حق دارند کماکان نسبت به برگزیت تردید داشته باشند. اما برگزیت در حال انجام گرفتن است و ما باید وعده‌های انجام‌نشده را صیقل کاری کنیم. این حقیقت همواره وجود دارد که بریتانیا در خارج از اتحادیه اروپا وضعیت بدتری خواهد داشت - نسبت به اینکه در درون آن باشد. اما این حقیقت به این معنا نیست که رشد اقتصادی ناممکن است و یا اینکه بریتانیا باید بدون تلاش برای استفاده بهینه از تصمیم بد برگزیت، پذیرای سرنوشت خود باشد. مخالفان برگزیت ممکن است مدتی اندوهگین باشند و موافقان مدتی آن را جشن بگیرند؛ اما سپس زمان آن‌ فرا می‌رسد درباره اینکه بریتانیا ناگزیر کشور دیگری خواهد شد، مناظره متفاوتی صورت گیرد.