آیا شکنجه فقط در دیگر کشورها اعمال می شود؟

ما در بریتانیا خیال میکنیم شکنجه تنها در «جاهای دیگر» اتفاق میافتد؛ کشورهایی در دست اراذل و اوباش که زندگی انسانها در آن ارزشی ندارد؛ همان کشورهایی که دولت بریتانیا به آنها اسلحه میفروشد. چرا نازکدلان سازمان ملل به بی صفتان جهان توجه نمیکنند و در واقع، چرا خودشان در این نقاط زندگی نمیکنند تا ببیند یعنی چه. 

این، واکنش سیاستمداران راستگرا و نظریهپردازان در مقابل کسانی است که میگویند ما آن انسانهای باتقوایی که میخواهیم نشان بدهیم، نیستیم. 

و واقعا هم نیستیم. در طول دو روز آینده، عملکرد بریتانیا در ارتباط با شکنجه و سوء رفتارش در داخل و خارج از کشور در مقابل هیئت سازمان ملل در ژنو مطرح خواهد شد. ائتلافی از هشتاد گروه از جامعه مدنی و کارشناسان، شواهدی از قصور بریتانیا در هردو مورد ارائه داده است که توسط سازمان «ریدرس» (التیام)، سازمان عدالت برای قربانیان شکنجه، جمعآوری شده است. 

من به یک مورد از آن میپردازم که نمونهای تکاندهنده و حاکی از آن است که «این جاهای دیگر» که به آن اشاره کردم، چندان فاصلهای از محل زندگی شما ندارد. 

یک فصل کامل از این گزارش به سوء رفتار در مراکز درمانی بیمارانی اختصاص دارد که طبق لایحه بهداشت روانی ۱۹۸۳ در این مراکز در حبساند. در این فصل، به گزارش سال گذشته «کمیسیون کیفیت مراقبتها» اشاره شده که نشان میدهد تحت لایحه مصوبه سال ۲۰۱۰ شمار بیماران روانی محبوس در بریتانیا سی و شش درصد افزایش یافته است. 

علاوه بر آن، در پایان سال ۱۸ – ۲۰۱۷ تعداد پنج هزار و یکصد و هفتاد و پنج نفر تحت نظر سازمان موسوم به «نظام درمان اجتماعی» بودهاند که هرچند آزادیشان از آنها سلب نشده بود، اما شرایط تحمیل شده بر آنها به مراتب سختگیرانهتر از اقامت در بیمارستان بوده است. 

در پی رسوایی در «وینتربورن ویو» در بریتانیا که یک مرکز خصوصی مراقبت از بیماران اوتیستی و سایر معلولان روانی است، دولت طرحی موسوم به «برنامه تغییر مراقبت» به منظور کاهش تعداد این گونه بیماران ارائه داد. یک مستند تلویزیونی افشا کرد که در سال ۲۰۱۱ چگونه بیماران در مرکز مراقبتهای یادشده، مورد آزار قرار میگرفتهاند. در پی این افشاگری، شش پرستار این مرکز به جرم «بی رحمی، سنگدلی ورفتار تحقیرآمیز» زندانی شدند. 

رسوایی دیگر در بیمارستان خصوصی بیماران روانی «پرایوری» رخ داد. فیلمی که پنهانی از داخل بیمارستان گرفته شده بود، نشان می داد که پرستارها یک بیمار روانی را مورد ضرب و شتم قرار میدادند. 

علیرغم طرح جدید دولت، گزارش «ریدرس» حاکی از آن است که از تعداد دو هزار و سیصد و پانزده بیمار معلول در مراکزی که از آنها در بلند مدت نگاهداری میشود، چندان کاسته نشده است. 

یکی از آن موارد که به دلایل موجه جلب توجه بسیاری کرده، نحوه رفتار با «بتانی»، دختر هفده سالهای است که به بیماری اوتیسم مبتلاست. پدر بتانی اذعان می کند که کنار آمدن با او آسان نیست. این چالش در مورد بیماران طیف اوتیستی معمول، اما با مراقبتهای صحیح قابل کنترل است. با کمبود بودجه و پرستارانی که با آموزش ناکافی حداقل دستمزد را میگیرند، بسیاری از بیماران از چنین مراقبتهایی محرومند. 

بتانی یکی از آنهاست. او در یک سلول خالی جا داده شده که در آن تنها یک تشک و یک صندلی با پوشش پلاستیک وجود دارد. در ساعات ویزیت، پدرش تنها میتواند از راه یک دریچه که به فاصله کمی از زمین در قسمتی از ورودی سلول تعبیه شده، با او صحبت کند. در یک مرحله، بتانی با یک خودکار (با حرکتی مشابه چاقو زدن) خود را مجروح کرد، که با توجه به شرایط زندگیش قابل درک است. حستان چی بود اگر بی هیچ گناه یا جرمی بیست و چهارساعت شبانه روز دریک اتاق خالی زندانی میبودید؟ کسی خودکار را ازاو نگرفت، چون پرستارها ورود به سلول او را خطرناک تشخیص دادند. اما این که آن خودکار برای بتانی تا چه حد خطرناک است، دغدغه آنها نبود. 

داستان بتانی دلخراش است. و بیشتر به این خاطر دلخراش است که حتی پس از افشای نحوه مراقبت از او، این دختر هفده ساله همچنان به خاطر اهمال در رسیدگی به وضعیتش، در حبس بهسر میبرد. «کمیسیون مساوات و حقوق بشر» بهنمایندگی از او مقامات مسئول را تحت پیگرد قانونی قرار داده است. 

پدر بتانی در توییتهایش زیر عنوان «پدر بتانی» میگوید که این وضعیت تنها شامل دختر او نیست. بسیاری به سرنوشت بتانی دچارند. رفتار بیرحمانه و تحقیرآمیزی که با آنها میشود، نوعی شکنجه است. چگونه میشود آن را به چیز دیگری تشبیه کرد؟ 

اگر هیئت سازمان ملل به موارد تخطی بریتانیا از کنوانسیون مبارزه با شکنجه صحه بگذارد و این کشور را مورد انتقاد قرار دهد، میدانیم چه خواهد شد. این سیاستمداران تنها قدری سر و صدا خواهند کرد و بس. چرا کاری به کار کره شمالی، ترکمنستان و اریتره ندارند؟ 

ماجرای بتانی و صدها یا حتی هزاران نفر مثل او نمونهای است از اینکه چرا نگران آنها هستیم و چرا باید نگران آنها باشیم. رنجی که بر آن ها تحمیل میشود، در یکی از آن کشورهایی که دوست داریم خیال کنیم با آنها متفاوتیم، اتفاق نمیافتد. چه بسا که دارد در مراکز مراقبت یا بیمارستان سر کوچه شما رخ میدهد.

این مقاله ترجمه صحیح و صادقانه از منبع اصلی است و نظرات ابراز شده لزوما نمایانگر نظرات ودیدگاه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.

© The Independent

بیشتر از دیدگاه