الهاام از سفیران علیاحضرت ملکه در میانمار

نوشته ای از سردبیری ایندیپندنت انگلیسی

آزادی دو خبرنگار رویترز، «وا لون» و « کیاو سو او»، که به شکل بی‌شرمانه‌ای به مدت شش ماه توسط مقامات میانمار زندانی بودند ، دست کم بخشی از کوشش صادقانه و هوشمندانه آقای چوگ و همکارانش ناشی می‌شود. او فقط با حکام میانمار، که معمولا به درخواست‌های خارجی در مورد مسائل مربوط به حقوق بشر بی اعتنا هستند، لابیگری نکرد، بلکه همچنین یک مورد و مقوله دقیق را بر اساس سیستم قانونی محلی فراهم آورد که نشان می‌دهد بازداشت آنها غیرقانونی بود.
 

آن گونه که به نظر می‌رسد{این روش} نتیجه داد. هرچند هیچکس نمی‌تواند جرمی هانت وزیر خارجه را از کوشش برای بهره برداری سیاسی از این چرخش خوشحال کننده رویدادها باز دارد، اما مهم است به یاد بیاوریم که، حتی در شرایط شفاف بریتانیا، نوع درست دیپلماسی می‌تواند تفاوتی به وجود آورد. همچنین، به ویژه، شایسته یادآوری است که چگونه بوریس جانسون احتمالا کارساز بود- مردی که از او وقتی در جریان یک دیدار رسمی سرود « در راه مندالی »، سرود دوره استعماری در باره برمه سابق، را زمزمه می‌کرد فیلمبرداری شد.
 

شخص دیگری که شایسته است به او اعتبار داده شود، انگ سان سوچی است. او به عنوان رئیس غیرنظامی غیررسمی دولت میانمار - هرچند همیشه زیر دست ژنرال ها بوده- خواست موضوع بازنگری شود. نشانی از یک دگرگونی که پیروزی کوچک اما مهمی برای آزادی رسانه‌ها در میانمار تلقی شد.
 

تنها انتقاد از تمامی ماجرا این است که برطرف شدن نگرانی‌ها و علاقه وزارت امور خارجه به استفاده تبلیغاتی ممکن است توجه از وضعیت ناهنجار حقوق بشر در میانمار را دور کند. لازم به تکرار است که این حکومت منزوی یکی از بدترین نظام‌ها در سراسر جهان است. در ادامه اندوهبار جنایت‌های آن علیه بشریت، آزار و سرکوب مسلمانان روهینگیا نمایان‌ترین است. بیش از ۷۰۰ هزار نفر ناچار شده اند خانه‌هایشان را ترک کنند و به بنگلادش بروند- کشوری که به سختی قادر است از پس موج مهاجران بر آید- و بسیاری بیشتر نیز در سرزمین‌های خودشان دربدر شده اند.
 

گزارش‌های خبری منظما گستره تجاوز جنسی به عنوان یک اسلحه جنگی، قتل غیر نظامیان، شامل کودکان، و ارتکاب جنایت‌هایی را که به منزله نسل کشی است فاش می‌کند. در حقیقت، « وا لون» و « کیاو سو او» دقیقا به دلیل تحقیقاتی که در باره جنایت‌های ارتش میانمار انجام می‌دادند زندانی شدند، در حالی که انگ سان سوچی نمی‌خواهد یا نمی‌تواند آنرا مهار کند. جایزه پر ارزش پولیتزر که به « وا لون« و« کیاو سو او» اهداء شد نیز ممکن است به بخشودگی آن‌ها، براساس فرمان ریاست جمهوری انگ سان سوچی، کمک کرده باشد. حتی رژیمی به رذالت شورای نظامی حاکم بر میانمار با بی اعتنایی به افکار بین‌المللی، در زمان‌هایی مجبور می‌شود به آنچه بقیه جهان فکر می‌کند توجه کند.
 

و بنابراین، در نبود اشتیاق ابر قدرت‌ها برای مداخله مسلحانه در میانمار - هرچند که سابقه در جاهای دیگر شوق انگیز نبوده است - برای جهان فقط سلاح‌های عادی فشار دیپلماتیک و تحریم‌های اقتصادی باقی می‌ماند.
در هر حال، سفیر علیاحضرت ملکه در « نی پای ایتاو» ، در صورت نیاز، باید به ارتش میانمار یادآور شود که دیکتاتوری‌ها سرانجام فرو خواهند ریخت، و فرماندهان نظامی مشخص مسئول تمام جنایاتی که به دستور آن‌ها علیه بشریت صورت می‌گیرد شناخته خواهند شد. درست به همانگونه که در کشورهمسایه، کامبوج، با کامپوچیا در دوره پل پُت، اتفاق افتاد، روزی آن‌هایی که بر کشتار جمعی در میانمار نظارت می‌کردند خود را در یک دادگاه بین المللی خواهند دید، با «وا لون» و « کیاو سو اوو» در جایگاه خبرنگاران. حفیقت پنهان نخواهد ماند.