سلطان بی بدیل میان وزن در لاس وگاس به پیروزی رسید

برخی در انتظار بلوا و کشمکش بودند، دیگران مجادله‌ای را پیش‌بینی می‌کردند و وقتی رقابت شنبه شب در مجتمع تی موبایل در لاس وگاس به پایان رسید و دست‌های کانلو آلوارز بالا رفت، جز تحسین چیزی نبود، دنی جیکوبز رقیبش نتیجه را پذیرفت و شانه‌هایش را بالا انداخت.

آلوارز بسیار هوشمندانه و حرفه‌ای عمل می‌کرد و در نقطه‌ای جیکوبز، که زمانی به بچه طلائی بوکس شهرت داشت، به گونه‌ای دردناک متوجه شد که تلا‌ش‌هایش دیگر به جایی نخواهد رسید؛ رزمندگان خوب وقتی زیر پرتو نورافکن‌ها به چنین لحظه‌ای می‌رسند اغلب می‌فهمند که کارشان تمام شده است. جیکوبز مشت زن بسیار خوبی است، اما در زمان‌هایی تا سطح یک هم رقص در برابر آلوارز تنزل می‌کرد و موجودی ۱۰ میلیون دلاری‌اش، بر خلاف تفکر مدرن، فقط تحمل

این تجربه را آسان‌تر می‌کرد.

جای تأسف است که پیکار آن‌ها در حالی که یکدیگر را زیر ضربات مشت گرفته بودند و دندان قروچه می‌رفتند، شکل کلاسیک همراه با خون و خشونت را نداشت. بسیاری پایان بی رحمانه‌ای را انتظار داشتند و گاهی چنین به نظر می‌رسید که استیل‌هایشان ممکن است انبوه تماشاگران را راضی کند. آنها همچنین کمربندهای میان وزن جهان را در اختیار داشتند که در رینگ مبادله کنند، اما آلوارز- هرچند به طریقی با احتیاط باید گفت - کنترل بازار را، بسیار زودتر از آنچه برای یک پیکار بزرگ انتظار می رفت ، در دست گرفت.

با این حال، نبردی بسیار خوب و تماشائی بود، پر از لحظه‌های نشان دهنده مهارت و زیرکی، اما فاقد نشانه‌های عادی در مسابقات بزرگ. لحظاتی که مردم را ناامید می‌کرد، آنها تکرار مشت‌های تمام کننده و مهارتی گیج کننده را انتظار داشتند.

نبرد، در حالتی شگفت‌آور با فقط یک برنده و آسان نبودن به صدا درآوردن زنگ آخر، بر اساس نمره بندی‌ها به کسب نتیجه نزدیک بود. دو نفر از سه داور نیاز داشتند جیکوبز فقط یک دور دیگر برنده شود تا مساوی اعلام کنند. جیکوبز هرگز شکایت نکرد، اید هرن، حامی او و سازمان دهنده مسابقه نیز زبان بسته بود.

در دو مورد از سه نبرد آخر - یک مساوی و پیروزی فشرده بر گنادی گولوکین- داوران نسبت به آلوارز مهربان بودند و بسیاری امیدوار بودند جیکوبز آنقدر ضربات سخت بر او وارد آورد که داوران را ناچار سازد رفتارشان را بار دیگر تغییر دهند. هرگز چنین اتفاقی نیافتاد و جیکوبز شکست را به آرامی پذیرفت، از بالا رفتن وزنش سخن گفت و عموما اندکی گیج می‌نمود. آلوارز می‌تواند این بلا را سر یک مرد بیاورد.

آلوارز فقط ۱۵ سال داشت که در زاغه‌های مکزیک مشت زنی می‌کرد. او که از ۲۰۱۱ عنوان قهرمانی جهان را یدک کشیده، قراردادی با شرکت DAZN  دارد، به ارزش ۳۶۵ میلیون دلار برای پنج سال و می توان گفت که بهترین بوکسور در جهان است.

همچنین خالی از احساسات است، خونسرد و آرام در رینگ و یک بوکسور دفاعی درجه یک. جیکوبز به یک آلوارز دیوانه امید بسته بود، که فانتزی است؛ طرفداران آنها امیدوار بودند شاهد یک مرافعه و پیکار جانانه باشند. آلوارز چهار یا پنج راند پیاپی را برد و این انتظار که که وضعیت پیکار از حدود دور دوم روشن شود عملی نشد. آرام بود، جیکوبز به نظر می‌رسید خلع سلاح شده است و نبرد در بسیاری جهات تمام شده بود.

برخی ممکن است بگویند آلوارز خوب درخشید، من فکر می‌کنم او فقط آدم بااستعدادی بود، کاری کمتر یا بیشتر از آنچه انتظار می‌رفت انجام نداد. تصور من این است که ۳۵ میلیون دلار جایزه تضمینی در نقطه‌ای لبخندی بر صورتش نشاند.

آلوارز هرگز مشت‌هایش را هدر نمی‌دهد، به ندرت اشتباه می‌کند و جیکوبز با این حالت در جدال بود و در حقیقت هرگز راهی برای وادار ساختن آلوارز به جنگ در شکلی که او می‌خواست پیدا نکرد. هرگز پیکاری گسترده و قلع و قمع کننده نبود، اما باید به طریقی تمام می‌شد. جیکوبز عنوان میان وزن IBF خود را از دست داد. آلوارز به عناوین WBA و WBC خودش افزود. شانس نبرد با دمتریوس اندراده، قهرمان WBO پیش از پیکار سوم و چاره ناپذیر با گولوکین، بوکسور قزاق، امکان دارد. او، تصادفا، نبرد را به عنوان یک « جلسه تمرین مشت زنی» نادیده گرفت.

جیکوبز در میان وزن بالا موقعیت‌های بهتری خواهد داشت و آلوارز به رهبری انقلاب در مشت زنی در آمریکا ادامه خواهد داد. او در آنجا بالاترین دستمزد را دریافت می‌کند و به نظر می‌رسد بزرگترین ستاره بوکس است. آلوارز حالا در قرار داد گیج کننده‌اش هشت رقابت باقیمانده دارد و شانس زیادی وجود دارد که این نبردها نیز همانند پیکار شنبه شب علیه جیکوبز هوشمندانه، کنترل شده و معقول باشد. او نه فقط آتشین‌ترین بوکسور در جهان، که احتمالا بهترین، و به یقین ثروتمند‌ترین است.

© The Independent

بیشتر از ورزش