در بمباران هفته گذشته اسرائیل علیه نوار غزه، ۳۴ فلسطینی جان باختند. هشت تن از آنان عضو یک خانواده بودند. پنج نفرشان زیر ۱۳ سال داشتند.

وقتی در پی این حمله، تصاویر «فرح»، نوزاد ۳۵ روزه یتیم شده را در آغوش برادر کشته شده‌اش می‌بینیم، یا چهره «محمد» و «مروا» را که در بازگشت از ماه‌عسل‌، خانه‌شان را تلی خاک می‌یابند، جای هیچ‌گونه اشتباهی باقی نمی‌ماند: بریتانیا در این خشونت و در این قتل‌ها همدست است.

در واقع، همدستی بریتانیا (در این خشونت‌ها)، از لرد بالفور (نخست وزیر بریتانیا از ۱۹۰۲ تا ۱۹۰۵) تا بوریس جانسون، به مدت یک‌صد سال ادامه داشته است. 

نوامبر، سالگرد امضای «اعلامیه بالفور» در سال ۱۹۱۷ است. در این اعلامیه، بریتانیا تعهد می‌کند که از یک کشور یهودی در فلسطین حمایت کند. (سالگرد) روزی است که بریتانیا به مردمی که به آن کشور تعلق نداشتند، قلمروی را بخشید که به بریتانیا تعلق نداشت.

برای دولت محافظه‌کار کنونی بریتانیا، (امضای) اعلامیه بالفور لحظه‌ای افتخارآمیز است. در سال ۲۰۱۷، بوریس جانسون، که در آن زمان وزیر خارجه بود، میزی را به بنجامین نتانیاهو نشان داد که آرتور بالفور آن اعلامیه را پشت آن امضاء کرده بود. سپس، آقای جانسون به یادبود یکصدمین سال امضای اعلامیه «بالفور»، نتانیاهو را به یک ضیافت شام دعوت کرد.

نه نتانیاهو و نه بوریس جانسون به این نکته که در تحقیقات «ایلان پاپه»، مورخ و مهاجر اسرائیلی آمده است، اشاره نکردند؛ این که لرد بالفور، در واقع یکی از سرسخت‌ترین سیاستمداران ضد یهود قرن بیستم است که در چارچوب قانون اتباع خارجی سال ۱۹۰۵، یهودیان اروپای شرقی را که وارد بریتانیا می‌شدند، مورد آزار و اذیت قرار می‌داد. صهیونیسم به ابزاری در دست سیاستمداران بریتانیایی بدل شد که اخراج یهودیان را از خاک بریتانیا تسهیل می‌کرد. به گفته «پاپه»، «می‌توانید ضد یهود باشید و سرسختانه از اسرائیل حمایت کنید». 

همان گونه که اخیرا «کریمه ایوب»، قاضی و وکیل فلسطینی، عنوان کرد، ابزاری که بریتانیا در سال‌های ۱۹۳۰ برای خاموش کردن قیام فلسطینیان به‌کار گرفت، امروز به اسرائیل به «ارث» رسیده است و آن را به طرز گسترده‌ای اعمال می‌کند. این ابزار، ازجمله شامل تخریب خانه‌ها به عنوان مجازات عمومی، مقررات منع عبور و مرور، و بازداشت‌های بدون محاکمه است.

و در سال ۲۰۱۹، بریتانیا بیش از هر زمان دیگری اسلحه در اختیار اسرائیل می‌گذارد. نهاد موسوم به «کارزار علیه تجارت اسلحه» افشا کرده است که بریتانیا میان سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸، مبلغ ۳۴۶ میلیون پوند مجوز صدور اسلحه به اسرائیل صادر کرده بوده است.

وقتی «آدی مورمِخ»، فعال حقوق بشر در بریتانیا، مستقیما وارد عمل شد و بر پشت بام شرکت «سیستم‌های اِلبیت» رفت که ۸۵ درصد پهبادهای مورد استفاده اسرائیل را می‌سازد، از خودش پرسید که آیا روی همان ساختمانی ایستاده است که تسلیحات تولیدی آن، دوستانش را در نوار غزه به قتل رسانده است؟ و تحریم‌های بریتانیا چه شد؟ ما با افتخار تمام، مدافع، طرف بازرگانی، و تامین کننده سلاح برای کشوری هستیم که سازمان ملل متحد آن را متجاوز به حقوق بشر و قوانین بشری اعلام کرده است. 

لازم نیست وکیل یا حقوقدان باشید تا بهای انسانی بمب‌هایی را درک کنید که روی یک منطقه کوچک اشغال شده – خانه یک میلیون کودک -  افکنده میشود.

آیا پیروزی حزب کارگر در انتخابات عممی بریتانیا تغییری در روند بمباران کودکان غزه خواهد داد؟

مانیفست حزب کارگر که اخیرا منتشر شده است، می‌گوید (در صورت پیروزی حزب) بلافاصله فروش هرنوع سلاح به اسرائیل «که در تخطی از حقوق انسانی، علیه غیرنظامیان فلسطینی استفاده شود»، متوقف خواهد شد.

اما وعده‌های دیگری که در کنفرانس امسال حزب داده شد، در برنامه کار یک دولت حزب کارگر دیده نمی‌شود. از جمله آن وعده‌ها، این بود که حزب کارگر با هرگونه توافق صلح که هم‌سو با قطعنامه‌های سازمان ملل متحد، از جمله «حق بازگشت» برای آوارگان، تظیم نشده باشد، مخالفت خواهد کرد. 

همچنین، کنفرانس (حزب کارگر) مثل توافق نافرجام «دِیل» در ایرلند شمالی (توضیح: طرح دولت بریتانیا برای بازرگانی با کشورهای عضو مرکسور با همکاری شین فین و دیگر احزاب متحدش، با شکست روبه‌رو شد) زمینه را برای تحریم محصولات تولیدی آبادی‌های غیرقانونی یهودی در کرانه غربی فراهم کرده بود. آن راهبرد، تمهیدی برای یک اعتراض مسالمت‌آمیز بود که بوریس جانسون، در واکنش، وعده داد تا با سرسختی با آن مبارزه کند. او قصد دارد تا نگذارد دولت‌های محلی و نهادهای عمومی، محصولات تولیدی آبادی‌های یهودی‌نشین کرانه غربی را تحریم کنند.

در این میان، افشا می‌شود که «پریتی پاتل» وزیر کشور بریتانیا، مذاکرات محرمانه‌ای با مقامات اسرائیل در مورد ارسال کمک‌های خارجی بریتانیا به ارتش اسرائیل داشته است، تا (گویا) تدارکات پزشکی در اختیار آوارگان سوری بگذارد. (دفتر نخست وزیری بریتانیا گفته بود که این کشور هیچگونه کمک مالی در اختیار اسرائیل نمی‌گذارد)

نمی‌دانیم که جرمی کوربین تا چه حد در مورد اعمال سیاست‌هایی که به سرکوب فلسطینیان پایان دهد، پیش خواهد رفت.  وعده او دایر بر این به‌رسمیت شناختن کشور فلسطین درصورت پیروزی در انتخابات، نمادین است. از آن گذشته، برنامه دولت او همچنان به نظریه همزیستی دو کشور اشاره می‌کند که از نظر فلسطینیان، نظریه‌ای است که از انتفاع افتاده است. 

اما برای فلسطینیان، جرمی کوربین در قدرت، می‌تواند از ادامه وضع موجود بهتر باشد.

مسلم آن است که بی‌تردید، اقدامات بریتانیا همچنان پیامدهای گسترده‌ای برای فلسطینیان دارد، و این انتخابات، برایشان بسیار مهم است.

 ناتاشا سِلف، رئیس اداره رسانه و ارتباطات بنیاد جامعه فلسطینیان است.