مجموعه فیلم‌هایی از ایران و برخی کشورهای خاورمیانه  به‌مناسبت دهمین جشنواره سالیانه «یوکیف» پا به سینماهای بریتانیا گذاشتند. امسال نیز برای بسیاری ازعلاقه‌مندان به هنر سینما این فرصت پیش آمد تا تماشاگر بیش از ده اثر برتر فیلم‌های اخیر بر پرده نقره‌ای سینما باشند. 

 «جشنواره فیلم‌های ایرانی در لندن» که با  نام اختصاری یوکیف شناخته می‌شود، هر ساله به منظور نمایش فیلم‌هایی از ایران و دیگر کشورهای خاورمیانه برگزار می‌شود و این فرصت مغتنمی است تا سینماگران ایران و دیگر کشورها هنر فیلم خود را به مردم بریتانیا و ایرانیان مقیم خارج از کشور عرضه کنند و همچنین فرصتی برای تماشاگران که فراتر از مرزها و محدودیت‌های سرزمینی به تماشای این آثار بپردازند.  

به‌همین جهت نمایش این آثار سهم مهمی در نشان دادن فرهنگ کشوری مانند ایران به تماشاگران دارد؛ خاصه در شرایط کنونی که سیاست خارجی حکومت ایران از طریق رسانه‌های داخلی و خارجی به مردم دنیا معرفی می‌شود و به عقیده بسیاری از ایرانیان سیاست‌های حکومت ایران با آنچه فرهنگ غنی این کشور است، بسیار تفاوت دارد.

از دیگر سو، حکومت ایران در سال‌های اخیر با نگاه امنیتی به موضوع صنعت توریسم توجه کرده و در کنار خبرهای دستگیری توریست‌های خارجی و افراد دو تابعیتی میل به گردشگری در میان مردم اروپا و آمریکا را به شدت کاهش داده است.

به همین دلیل، نمایش اکثر این فیلم‌ها، که بر مبنای زندگی حال حاضر مردم و خانواده‌هایی از طبقه‌های مختلف اجتماعی است، فرصتی به بیننده می‌دهد تا بدون دغدغه به زندگی مردم عادی خاورمیانه قدم گذاشته و نوع نگاه آن‌ها به زندگی و جهان پیرامون را ببیند.

برای ایرانیان ساکن خارج از کشور هم فرصت منحصر به فردی ایجاد می‌کند تا ضمن آشنایی با جدیدترین آثار سینمایی کشورشان، هم‌زمان به تماشای فیلمی به زبان مادری بر صفحه سینما در خارج از ایران، بنشینند.  

در جشنواره امسال، فیلم‌های محصول مشترک چندین کشور نیز به نمایش گذاشته شد. به‌عنوان نمونه فیلم « شکستن هم زمان بیست استخوان» که محصول مشترک کشورهای ایران و افغانستان است. این فیلم تاکنون جوایز بین‌المللی زیادی را نیز از آن خود کرده است.

 از دیگر فیلم‌های محصول مشترک‌، می‌توان به فیلم رویاهای رادیویی با حضور محسن نامجو، خواننده و آهنگساز محبوب ایرانی اشاره کرد. این فیلم در آمریکا فیلم‌برداری شده و بازیگران افغان و ایرانی- آسوری در آن به ایفای نقش می‌پردازند. اگر چه فضای کلی فیلم به موضوع مهاجرت و هنر اشاره دارد، اما بیننده را به زیبایی به چالش زمان و احساسات مشترک نوع بشر دعوت می‌کند.

برخی دیگر از فیلم‌های این دوره از جشنواره، از بازیگران و کارگردانان مطرح سینما بهره برده است. مانند فیلم سه رخ، که با حضور جعفر پناهی و بهناز جعفری به روایت داستانی مستند گونه می‌پردازد. بلیط‌های این فیلم به خاطر شهرتی که در جشنواره‌های بین‌المللی دیگر تاکنون کسب کرده به سرعت تمام شد.

فیلم «مردی بدون سایه» نیز از حضور بازیگرانی همچون لیلا حاتمی، علی مصفا، فرهاد اصلانی، امیر آقایی و گوهر خیراندیش بهره می‌برد و بدون شک یکی از پرطرفدارترین اکران‌های امسال را به خود اختصاص داده بود. از دیگر عوامل محبوبیت این فیلم، کارگردان آن، علیرضا رئیسیان است که فیلم‌هایی همچون «چهل سالگی» و«دوران عاشقی» را نیز در کارنامه خود دارد. شاید به‌همین دلیل هم برخی فیلم اخیر او را سومین فیلم از سه گانه این کارگردان نام برده‌اند.

«بی وزنی» نام یکی دیگر از فیلم‌های ایرانی نمایش داده شده در این دوره بود که با فضایی متفاوت نسبت به دیگر فیلم‌های روز ظاهر شد. فیلم به قول برخی منتقدین موضوع زنانه دارد و در عین حال بر خلاف روال معمول فیلم‌ها، حالت انتزاعی و توهمی را برای بیننده ایجاد می‌کند. از دیگر نقطه قوت‌های این فیلم، بازی‌های خوب بازیگرانی همچون نسیم ادبی، بهاره کیان افشار و تینا پاکروان بود که هر کدام به خوبی نقش و حالت خود را به بیننده القاء می‌کردند. بهره‌برداری از یک لوکیشن بسیار زیبا، فیلم‌برداری و نورپردازی حرفه‌ای هم از دیگر جاذبه‌های این فیلم بود.

فیلم‌های « آوا» و «لرد» که هر دو محصول کشور ایران هستند و فیلم « بستنی ترکی» از کشور ترکیه، «آخرین روزهای شهر» از کشور مصر و «زاگرس» محصول مشترک کشور عراق و بلژیک هم از دیگر فیلم‌های حاضر در این جشنواره بودند.

نمایش این فیلم‌ها در دو سینمای مختلف، یکی در مرکز و دیگری در شمال لندن، با جلسات پرسش و پاسخ و با حضور منتقدین و برخی عوامل فیلم و بازیگران همراه بود. این جلسات فرصت خوبی برای علاقه‌مندان به سینمای ایران ایجاد می‌کرد تا بتوانند از نزدیک با دست اندرکاران سینمای ایران و فیلم‌های در حال اجرا آشنا شوند.

موسس و دست اندرکاران این جشنواره با این امید که این یک جشنواره متفاوت و غیر سیاسی است تصمیم به برگزاری آن گرفته‌اند و امسال که یک دهه از عمر این جشنواره می‌گذرد، به نظر می‌رسد آنها در جذب مخاطب و اهداف خود بسیار موفق عمل کرده‌اند.  

آنها امیدوار هستند که این جشنواره نه فقط  در سال‌های آتی که برای دهه‌ها به کار و فعالیت خود ادامه دهد و پر رونق و مردمی‌تر از همیشه به سوی آینده حرکت کند. بدون شک برگزاری این گونه جشنواره‌ها برای نسل دوم مهاجران ایرانی و خاورمیانه هم فرصتی است تا با کشور آبا اجدادی خود پیوند محکم‌تری برقرار کنند.