۱۱ سازمان و حزب اپوزیسیون دموکراسی‌خواه در نامه‌ای خطاب به رهبران سه کشور اروپایی حاضر در مذاکرات وین از آنها خواستند مماشات با جمهوری اسلامی را کنار بگذارند.

اندیشکده آوای آزادی، فرشگرد، سازمان دانش‌آموختگان لیبرال ایران، جمعیت سوسیال دموکراسی برای ایران، جنبش سکولار دموکراسی ایران، حزب سکولار دموکرات ایرانیان، حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات)، سازمان برون‌مرزی حزب پان ایرانیست، نهاد مردمی و ایران چنج در بخشی از نامه خود خطاب به بوریس جانسون، نخست‌وزیر بریتانیا، امانوئل مکرون، رییس‌جمهوری فرانسه و اولاف شولتس، صدراعظم آلمان نوشتند: «در تمام این ۴۳سال، سیاست غرب و به ویژه اروپا در قبال جمهوری اسلامی، باج‌دهی و مماشات با هدف نرمال‌سازی و تغییر رفتار این رژیم ذاتا غیر نرمال بوده است. سیاستی کاملا شکست‌خورده که نه تنها تغییری در رفتارهای شرورانه جمهوری اسلامی به وجود نیاورده، که موجب شده این رژیم با باج‌گیری بیشتر، بر فعالیت‌های تروریستی و شرارت‌ها و جاه‌طلبی‌های هسته‌ای و نظامی‌اش بیفزاید؛ در صحنه جهانی جسورتر و گستاخ‌تر، و در سرکوب ملت ایران، جنایتکارتر شود.»

دور نهم مذاکرات هسته‌ای در وین با حضور نمایندگان جمهوری اسلامی، سه کشور اروپایی که نامه خطاب به آنها نوشته شده، آمریکا، روسیه و چین در حالی ادامه دارد که طرف‌ها از ورود مذاکرات به مرحله نهایی و نزدیک بودن توافق سخن می‌گویند.

در بخش دیگری از این نامه آمده است:  «نزدیک به دو دهه مذاکرات فرسایشی و قراردادهای معیوب چون برجام، تنها به جمهوری اسلامی فرصت داده تا وقت بخرد و با پنهان‌کاری و فریب جامعه جهانی، برنامه‌های هسته‌ای نظامی و موشک‌های بالستیک خود را به مرحله برگشت‌ناپذیری برساند.»

برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که ایران علاوه بر تضمین باقی‌ماندن آمریکا در توافق هسته‌ای و لغو تحریم‌ها خواستار حذف نام سپاه پاسداران از فهرست سازمان‌های تروریستی آمریکا است. به گزارش رویترز، دولت جو بایدن نیز تا کنون به آزادسازی پول‌های مسدود شده ایران در کره جنوبی و احتمالا لغو تحریم‌های نفتی چراغ سبز نشان داده است.

این نامه به دولت‌های اروپایی توصیه می‌کند یک بار برای همیشه سیاست فاجعه‌بار مماشات با جمهوری اسلامی را کنار گذاشته و برای جلوگیری از دستیابی آن به سلاح هسته‌ای که تهدید مستقیمی برای منطقه به‌شمار می‌رود، سیاست دیگری را برگزیند. این نامه از اروپا می‌‌خواهد از ملت ایران برای پایان دادن به چهار دهه حکومت قرون وسطایی و جایگزینیی آن باب یک نظام دمکراتیک سکولار حمایت کند. 

«نظامی که منافع ملی ایران را از راه هم‌زیستی مسالمت‌آمیز و همکاری با همسایگان و همه کشورهای منطقه‌ و جهان تامین کند، و نیرویی موثر در برقراری ثبات و آرامش در منطقه و جهان باشد.»