اوضاع به گونه‌ای دلپذیر و غیرقابل پیش‌بینی می‌شود. وزرای کابینه در پاسخ به این سئوال‌ها که آیا قانونی رفتار می‌کنند، در باره برگرداندن پارلمان و تقاضا برای تمدید مهلت برگزیت، می‌گویند: «باید ببینیم». چه رویداد شگفت انگیزی که یک دولت محافظه کار یک نظام هرج و مرج طلب به راه انداخته که تنها از قوانینی اطاعت می‌کند که دلش می‌خواهد. 

باید به آن عادت کرد؛ مثل آن دزدی که به افسر پلیس گفت:«سلام جناب پلیس، من به «مالکیت» اعتقاد ندارم و به همین دلیل با اصل دزدی موافق نیستم. می‌شود کمک کنید این یخچال را در کامیونم بگذارم؟ ممکن است فردا دزدی نکنم، باید ببینیم». 

این تغییر سیاست برای آن بخت برگشتگانی که جریان را دنبال نکرده‌اند، مایه تعجب است. آنها نطق‌هایی خواهند کرد که بطور معمول خوب پذیرفته می‌شود. می‌گویند:«اگر قانون را مسخره کنید، باید با شاخه‌های تیغ‌دار بوته رز که تیغ‌هایش را تیزتر کرده‌اند، کتک بخورید، ضربه، با من بگو، ضربه، ضربه».

اما حضار در عوض به پاخاستن و کف زدن، هو می‌کنند و فریاد می‌کشند «قانون مزخرف است».

دولت می گوید همه اسناد مربوط به پیامد برگزیت بدون توافق (با اتحادیه اروپا) را منتشر نکرده بوده که مردم را نگران نکند. به این دلیل است که اعلام کرده‌اند:«نمی‌توانیم تمام نتیجه‌گیری‌های گزارش‌های خودمان را منتشر کنیم چون مردم بریتانیا ناراحت خواهند شد و ممکن است تصمیم بگیرند برگزیت را نمی‌خواهند که غیردموکراتیک خواهد بود زیرا این چیزی است که مردم می‌خواهند».

آنها قسمت‌های ملایم‌تر گزارش را منتشر کرده‌اند که می‌گوید:«انتظار داریم (در صورت برگزیت بدون توافق) مواد غذایی که از سال ۱۸۶۰ فراهم بوده است، دچار کمبود شود، حصبه شیوع پیدا کند و سفر به آنسوی کانال مانش مستلزم کاغذبازی بیشتری به نسبت زمانی که آلمان نازی فرانسه را اشغال کرده بود بشود. اما، ما باید به آن چنان فکر کنیم که گویی هزاران عقرب را به داخل اتاق نشیمنمان ریخته‌اند. در عوض ناله و شکایت در مورد مشکلات، بیایید به تمام آن فرصت هایی فکر کنیم که به وجود می‌آید».

اراده استوار دموکراتیک، انگیزه سیاستمدارانی چون ایان دانکِن اسمیت است که در نطق‌هایش هرگونه تاخیر در برگزیت بدون توافق را به باد انتقاد می‌گیرد. (حرف‌هایش) به مثابه این است که می‌گوید:«در رفراندوم، شهروندان بریتانیا، ۱۷.۴ میلیون – که بزرگترین عدد ممکن است که تا بحال هیچ ریاضی‌دانی نتوانسته به رقمی بزرگتر از آن فکر کند، عددی چنان عظیم که شدیدا از نظر جنسی محرک است. اوه، ۱۷.۴ میلیون، نگاه کن، بیایید ای جمعیت بی‌شمار که برای گوجه فرنگی دانه ای ۳۵ پوند رای دادید».

با وجود این، مخالفان برگزیت بدون توافق نباید نگران باشند. به زودی انتخاباتی برگزار خواهد شد که این روند را متوقف خواهد کرد. باید به همین دلیل باشد که کسانی که با برگزیت بدون توافق مخالفند، با دامن زدن به گسترده‌ترین بحث و جدل‌ها درمیان یکدیگر، به خود بهترین شانس باختن را می‌دهند. برای مثال، تام واتسون، معاون حزب کارگر، سال‌ها خواستار آن بود که حزب از برقراری یک رفراندوم دیگر حمایت کند؛ اما اکنون که حزب کارگر از رفراندوم حمایت می‌کند، می‌خواهد حزب پیش از برگزاری انتخابات از آن حمایت کند.

این بازی جالبی است، و شاید جرمی کوربین (رهبر حزب کارگر) هم با آن موافق باشد. بعد واتسون می‌تواند بگوید رفراندوم در مورد لایحه شماره ۵۰ (آغاز خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) نباشد بلکه درباره لایحه شماره ۴۰ در مورد فروش پیازچه باشد.  

لیبرال دموکرات‌ها از این هم بهتر عمل کرده‌اند. آنها برای برگزاری یک رفراندوم دیگر اصرار داشتند و اکنون که حزب کارگر با آن موافقت کرده، دیگر آن را نمی‌خواهند، اما می‌گویند نتایج رفراندوم پیشین (که به برگزیت انجامید) باید بدون یک رفراندوم جدید، لغو شود. این نظریه باید موثر باشد زیرا بعید است کسانی را که به برگزیت رای داده‌اند، ناراضی کند.

اما حتی اگر حزب کارگر همان سیاست را اختیار کند، بازهم لیبرال دموکرات‌ها اعلام خواهند کرد که باید عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا را به قرن دوازدهم عطف به ماسبق کرد، با لویی چهارم معاهده ماهیگیری امضاء کرد و برای برگزاری المپیک در امپراطوری پروس رای گرفت. 

برخی از دست اندکاران کارزار رای مردم، به حزب کارگر حمله کرده‌اند زیرا گفته است گزینه‌ای برای خروج از اتحادیه اروپا) بر اساس آرای مردم دارد. این نکته‌ای عالی است زیرا گزینه‌ها باید «ماندن» در اتحادیه باشد، «ماندن»،  یا برای رضایت افراطی‌ها، بازهم «ماندن».

بدون تردید، حزب کارگر در طول دو سال گذشته بسیار بد عمل کرده و سیاست‌هایی از این قبیل ارائه کرده که «ما از یک بازار مشترک، یک بازار گمرکی که در حاشیه بازار «منسفیلد» (بازار گوشت عمده فروشی در لندن) باشد حمایت می‌کنیم مشروط به اینکه داوری برای دفاع در خط سوم باشد (اشاره به قوانین بازی کریکت به معنی این که اگر طرف دیگر درست عمل کند).

یا «ما قطعا از یک رفراندوم دیگر حمایت می‌کنیم، اما سئوالی که روی ورقه رای گیری نوشته می‌شود باید به زبان «اینوئیت» باستان باشد که کسی نفهمد به کدام طرف رای می‌دهد. اما اکنون با برگزاری انتخابات چند هفته دیگر، شاید احزابی که با تمام اینها مخالفند باید به نوعی توافق دست یابند.

حزب سبز اعلام کرده برای دستیابی به کرسی‌های حاشیه‌ای در شهرهای کوچکی مثل «استراود» (شهر کوچکی در جنوب شرقی انگلستان) شرکت خواهد کرد. حزب کارگر در انتخابات گذشته با ۴۴ کرسی در مقابل ۴۳ کرسی در این شهر بر حزب محافظه کار پیروز شد. سبزها دو درصد آراء را بدست آوردند. 

این نظر عالی است زیرا اگر آرا اینگونه تقسیم شود، حزب محافظه کار پیروز خواهد شد و این دولت دیوانه که مانندش قرن‌هاست دیده نشده، وارد عمل می‌شود و کشور را به دیوانه‌ترین رئیس جمهور که آمریکا قرن‌هاست مانندش را ندیده ( که معتقد است تغییرات آب و هوا وجود ندارد و کمپانی‌های نفتی وقتی پای نفت به میان می‌آید بیش از حد ملایمند) تحویل خواهد داد. و بعد، حزب سبزها تقویت خواهد شد چون آرای آنها در «استراود» از دو درصد به دو درصد و نیم افزایش خواهد یافت.

بدون تردید، برخورد عاقلانه این است که آرای مخالف برگزیتِ بدون توافق، بیشتر متفرق شود. شاید حزب سبز باید به سه شاخه تقسیم شود: یک شاخه به شوراهای محلی پیشنهاد کند زباله‌های مقوایی در روزهای چهارشنبه جمع شود، دیگری بگوید پنجشنبه و سومی که بگوید هرچند از «نیوفارست» (در جنوب بریتانیا) بیشتر خوشش می‌آید اما «آیل آو وایت» (جزیره ای در آب‌های جنوبی بریتانیا) را ترجیح می‌دهد.

با وجود همه اینها، حزب کارگر می‌تواند راه‌هایی برای افزایش آرایی که مخالف برگزیت بدون توافق است، بیابد از جمله پیشنهاد یک سمت دولتی به کارولین لوکاس (رهبر حزب سبز) یا وعده اصلاح نظام انتخاباتی. اما بسیار جالب‌تر خواهد بود اگر همه طرف‌ها به جیغ کشیدن بر سر یکدیگر ادامه دهند تا همگی ما روی لذت بردن از نیش عقرب‌ها  تمرکز کنیم.

https://www.independent.co.uk