از روز دوشنبه یک قلمرو دیگر از آنچه زمانی بخشی از امپراتوری عظیم بریتانیا بود، کاسته خواهد شد. باربادوس رشته‌های خود را با ملکه ۹۵ ساله انگلستان که تاکنون رئیس آن شناخته می‌شد، قطع و خود را رسما یک جمهوری مستقل اعلام خواهد کرد.           

باربادوس در سال ۱۹۶۶ از بریتانیا جدا شد و اعلام استقلال کرد، اما تا کنون همچنان ملکه انگلستان را به عنوان رئیس کشور به رسمیت می‌شناخت. سرانجام در سپتامبر سال گذشته بود که ساندرا میسون، فرماندار باربادوس، گفت: «زمان آن فرا رسیده که گذشته استعماری خود را کاملا پشت سر بگذاریم.»

حال میسون ۷۳ ساله با تصمیم پارلمان باربادوس، روز دوشنبه در جایگاه نخستین رئیس جمهوری این کشور ۳۰۰ هزار نفره در مراسمی سوگند خواهد خورد که شاهزاده چارلز، ولیعهد بریتانیا، نیز در آن شرکت خواهد داشت.  

با این همه، باربادوس همچنان عضوی از اعضای ۵۴ گانه کشورهای مشترک‌المنافع که عمدتا مستعمره‌های سابق امپراتوری بریتانیا هستند، باقی خواهد ماند.

این تحول حدود ۴۰۰ سال پس از آن که نخستین کشتی نیروی دریایی بریتانیا وارد آب‌های شرقی‌ترین جزیره کارائیب شد، رخ می‌دهد. باربادوس قدیمی‌ترین مستعمره بریتانیا است که از سال ۱۶۲۷ تا ۱۹۶۶ بی‌وقفه زیر سلطه آن کشور باقی ماند و با تجارت برده و محصول شکرش، بسیاری از خانواده‌های بریتانیای کبیر را ثروتمند کرد.

ریچارد درِیتون، استاد دانشگاه «کینگز» بریتانیا، می‌گوید: «[باربادوس] نخستین آزمایشگاه استعمارگری انگلستان (بخشی از بریتانیا) در نواحی استوایی بود. در باربادوس بود که انگلیسی‌ها نخستین بار قانونی وضع کردند که سیاه‌پوستان را از غیرسیاه‌پوستان جدا می‌کرد. این قانون سپس به سایر نقاط کارائيب، از جمله جامائيکا بسط یافت.»

هرچند بسیاری از شهروندان باربادوس از حرکت این قلمرو به سوی برپایی یک جمهوری مستقل استقبال می‌کنند، اما نگرانی‌هایی هم در مورد زمان این انتقال در بین است. برخی از ناظران می‌گویند در حالی که جهان با بحران کووید-۱۹ دست‌وپنجه نرم می‌کند، این تحول برای باربادوس که ممرّ درآمدش گردشگری است، دشوار خواهد بود. 

انتقاد دیگر به زمان و نحوه اعلام جمهوری در باربادوس، این است که آن تصمیم و محتوای آن تنها در دولت بررسی و تعیین شده  و به رای و رفراندوم مردم گذاشته نشده است.  

اما میا ماتلی، نخست وزیر باربادوس که اخیرا در کنفرانس بحران تغییرات اقلیمی اسکاتلند توجه بسیاری را به خود جلب کرد، با ایجاد یک کمیسیون ده نفره انتقال از نظام پادشاهی به جمهوری و برخورداری از اکثریت قاطع پارلمانی، نیازی به برگزاری رفراندوم نداشته است. 

پروفسور اروُ جایلز، استاد دانشگاه «کِیو هیل» باربادوس، می‌گوید که دولت آن کشور از نظر قانونی «راهی را پیمود که دیگر مستعمره‌های [بریتانیا] رفته بودند.»

ریچارد دریتون نیز در همین راستا می‌افزاید: «این که شاهزاده چارلز در این مراسم بسیار مهم شرکت خواهد کرد، نمایانگر آن است که خاندان سلطنتی انگلستان با این تحول مخالفتی نداشته است و جدایی از پادشاهی بریتانیا در صلح و فضای دوستانه صورت می‌گیرد.»

«این تصمیم، ارزیابی سلسله پادشاهی ویندزور [خاندان سلطنتی بریتانیا] نیست، بلکه انعکاسی از تفکر مردم باربادوس است که معتقدند ریاست کشور نباید موروثی و در دست فردی باشد که بیش از ۶ هزار کیلومتر دورتر از کشورشان ساکن است.» 

پیش‌بینی می‌شود که کشورهای بیشتری رشته‌های خود را با پادشاهی انگلستان قطع کنند، اما این حرکت احتمالا پس از درگذشت الیزابت دوم، ملکه کنونی بریتانیا، صورت خواهد گرفت، زیرا مستعمرات سابق بریتانیا برای او احترام بسیاری قائل هستند. 

سایمون هیوئیت، استاد دانشگاه «کینگز کالج» لندن، می‌گوید: «مردم انجام  این امر را در این مرحله نوعی اهانت به او [ملکه] تلقی می‌کنند. اما فکر می‌کنم هنگامی که تاج پادشاهی [در پی درگذشت ملکه] دست‌به‌دست شود، مردم احساس خواهند کرد که زمان آن فرا رسیده است.»