دنباله‌دار «اردک پلاستیکی» این آخر هفته به نزدیک‌ترین فاصله خود به زمین خواهد رسید و از حالا تا ۲۰۰ سال آینده نیز به نزدیکی سیاره ما باز نخواهد گشت.
دنباله‌دار ۶۷ پی/چوریوموف-گراسیمنکو پیش از آنکه در سال ۲۲۱۴ به نزدیکی ما برسد [این بار در آخر هفته جاری] به فاصله ۶۲.۸ میلیون کیلومتری سیاره ما -نزدیک‌تر از مریخ - خواهد رسید.
great to see #comet67P/C-G back in our skies this morning in #Gemini @BristolAstroSoc @markmccaughrean @mggtTaylor @StargazerRob @PeterLewis55 @DavidBflower @sjb_astro @xRMMike #comet pic.twitter.com/eR6SycajCt
— Chris Lee FRAS (@cpl43uk) November 3, 2021
این دنباله‌دار نخستین بار در سال ۲۰۱۴ زمانی که فضاپیمای روزتا (Rosetta) در جریان مسیر سفر ۱۰ ساله خود در تعقیب این دنباله‌دار به آن نزدیک شد، شهرت یافت. در آن زمان دانشمندان دست‌اندرکار [این پروژه] آن را «جذاب‌ترین و خارق‌العاده‌ترین ماموریت فضایی» نامیدند.
اینکه این گلوله یخی با نام اردک پلاستیکی توصیف شده، از این واقعیت ناشی می‌شود که دو بخش به هم متصل شده آن شبیه عروسک اردک حمام به نظر می‌رسد؛ با اینکه عرض یکی از آن قسمت‌ها تقریبا ۲.۶ مایل (۴.۱ کیلومتر) است.
روزتا نزدیک سه سال به دور این دنباله‌دار در گردش بود و سطح آن و محیط اطراف این دنباله‌دار را بررسی می‌کرد.
روزتا یک کاوشگر کوچک‌تر به نام فیله (Philae) را روی دنباله‌دار فرود آورد تا درباره ترکیبات شیمیایی آن اطلاعاتی گردآوری کند اما همه‌چیز به‌خوبی پیش نرفت. تارنمای اسپیس یادآور می‌شود که فیله دوبار [به سطح دنباله دار] برخورد کرد و بازگشت و در نهایت به دلیل درست عمل نکردن چنگک‌های فرود نصب شده روی ارابه فرودش که آن را روی دنباله‌دار ثابت می‌کرد، در ناحیه‌ای که برای دانشمندان چندان مطلوب نبود، آرمید.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
لورنس اورورک، نویسنده مقاله، می‌گوید: «این یخ که ۴.۵ میلیارد سال عمر دارد، به نرمی کفی است که روی کاپوچینو شما قرار دارد. به نرمی کف دریا در ساحل است. از نرم‌ترین برف‌ها بعد از کولاک هم نرم‌تر است.»
«نمی‌توان انتظار داشت که همین طور با برخورد یک جسم به آن، جابه‌جا یا متلاشی شود. این کار چیزی شبیه مشت زدن به ابر است.»
موقعیت مکانی جدید فیله زیر صخره‌ای بود که پنل‌های خورشیدی نمی‌توانستند انرژی خورشیدی به دست آورند و ذخایر آن پس از دو روز تمام شد؛ تا اینکه در ماه ژوئن ۲۰۱۵ (خرداد ۱۳۹۴) با تغییر زاویه دنباله‌دار به سمت خورشید، برای مدتی کوتاه از خواب بیدار شد.
با این حال، میزان داده‌های گردآوری شده از این ماموریت باعث شد که دنباله‌دار ۶۷ پی، دنباله‌داری باشد که بهترین مطالعه و بررسی روی آن انجام شده است. این به دانشمندان کمک کرد کشف کنند این اجرام آسمانی شفق‌های قطبی خود را دارند و همچنین به درکی بیشتر درباره تاریخچه زمین خودمان دست یابند.
این احتمال وجود دارد که زمین سیاره‌ای «خشک» بوده باشد که آب و مواد آلی با عبور دنباله‌دارها به آن آورده شده‌اند و همین باعث شده است که ترکیبات آب روی دنباله‌دارها با ترکیبات آن روی زمین مشابه باشد.
© The Independent
