چرا دولت بدون مقدمه در ساعت ۱.۳۰ دقیقه بامداد امروز دست از مخالفت با لایحه‌ای که یک برگزیت بدون توافق (با اتحادیه اروپا) را منع می‌کند، برداشت؟ یک تعامل غیرمترقبه شبانه در جهت منافع ملی؟ یک جهش سیاستمدارانه از طرف بوریس جانسون؟ یا شاید، یک محاسبه تب آلود آخر شب درباره سیاست‌های انتخاباتی در بریتانیا؟
شما چه فکر می‌کنید؟
به دنبال شکست پارلمانی تاریخی نخست وزیر در ارتباط با لایحه شور پارلمان در مورد منع برگزیت بدون توافق، جرمی کوربین (رهبر حزب اقلیت کارگر) به جانسون گفت «اگر می‌خواهد پیشنهاد برگزاری یک انتخابات عمومی را بدهد، با آن مخالفتی ندارد، اما ابتدا لایحه را باید از تصویب بگذراند تا موضوع برگزیت بدون توافق از روی میز برداشته شود». بنابراین، نخست وزیر و دومینیک کامینگز، دستیار پرنفوذ و موذی‌اش، پس از قدری فحش و اهانت و ترس و وحشت، فرصت را شناختند: بگذار کوربین لایحه احمقانه‌اش را از تصویب بگذراند، جلسات طولانی شور در مجلس اعیان را لغو کرده و لایحه را مستقیما و سریعا به ملکه رسانده و سپس در اسرع وقت آن را در اساسنامه قرار می‌دهیم. بعد، آنقدر کوربین را آزار و اذیت می‌کنیم تا اشتباه کرده با برگزاری انتخابات در روز ۱۵ اکتبر یا حوالی آن موافقت کند.
در این مرحله، تله آماده شده است. اما کوربین و حزب کارگر باید در مقابل تکرار وسوسه «پیروزی» سال ۲۰۱۷ مقاومت کنند (که در آن حزب کارگر به ترزا می، نخست وزیر سابق باخت). این راه محترمانه و دموکراتیک برای کم کردن شر جانسون است.
نخست آن که بریتانیایی‌ها خواهان یک انتخابات عمومی دیگر نیستند. انتخابات هم مثل همه پرسی بی مقدمه سال ۲۰۱۷ لزومی ندارد. جانسون درست می‌گوید که کسی یک انتخابات زودرس نمی‌خواهد.
دیگر آن که نظریه غالب در ارتباط با منافع ملی، حذف برگزیت بدون توافق است. این چیزی است که «کِیر استارمِر» (نماینده پارلمان از حزب گارگر و سخنگوی این حزب در امور مربوط به برگزیت) در پارلمان وعده داد و خط قاطع سیاسی حزب کارگر است. خوشبختانه، کوربین هم آن را تکرار کرده است. او به هدیه سیب زهرآگین اشاره کرده است.
کوربین همچنین گفته است: «انتخابات عمومی بازیچه نخست وزیر برای اجتناب از وظایف، فرار از تحقیق و تفحص یا انکار تعهداتش نیست. او تعهد کرده برگزیت را مورد مذاکره مجدد قرار دهد – این چه شد؟ طرحش کجاست؟ پیشنهاداتش کجا هستند؟ اگر او (جانسون) طرحی برای برگزیت دارد – چه بدون توافق باشد و چه پیشنهاد توافقی مرموز، ما باید جزئیات آن را بدانیم. سپس او باید این طرح را در یک رای عمومی، رفراندوم یا انتخابات عمومی به رای مردم بگذارد و خواهان مشروعیت آن بشود. بگذارید نخست وزیر فردا به بروکسل برود و بخواهد مهلت برگزیت تمدید شود تا بتواند طرح نامعلومش را به مردم ارائه کرده از آنها کسب اختیار کند».
به این ترتیب، جانسون باید سیاستی داشته باشد که در مقابل مردم بگذارد – و حزب کارگر به او اجازه نمی‌دهد با حیله یک برگزیت بدون توافق را تحت عنوان کسب مشروعیت برای شخص او به کرسی بنشاند.
جانسون قابل اعتماد نیست؛ مردم این را می‌دانند و او را چندان صادق نمی‌شناسند. بنابراین، اگر انتخاباتی برگزار شود، پس از ۳۱ اکتبر خواهد بود که خطر خروج بریتانیا بدون توافق با اتحادیه اروپا گذشته باشد. تا آن هنگام، و نه پیش از آن، خواهیم دید که آیا بوریس جانسون با اتحادیه اروپا به توافق رسیده است یا نه. اگر نه، دست‌کم گزینه روشنی در پیش رو داریم. در عوض یک رفراندوم که بد نیست.
اگر جانسون وعده انتخابات روز ۱۵ اکتبر را بدهد، نمی‌توانیم مطمئن باشم این انتخابات برگزار خواهد شد، و بدون تردید نه پیش از ۳۱ اکتبر. زمان برگزاری انتخابات، قانونا در اختیار نخست وزیر است که آن را به ملکه توصیه کند، اما چه کسی می‌تواند او را در نادیده گرفتن این سنت ممانعت کند؟ او و تیمش چندان اهمیتی برای پیروی از قانون قائل نیستند. واقعا آنقدر بد است.
حزب کارگر به آن منظور وجود ندارد که آن کارهایی را انجام دهد که بوریس جانسون می‌خواهد. قرار بود لایحه ضربه خورده موسوم به «لایحه ۲۰۱۱ برای تعیین دوره پارلمان» جلوی تخطی سیاستمداران نادرست را برای سوءاستفاده از نظام بگیرد، و درستش هم همان بود. دست جانسون نباید باز گذاشته شود.
نکته دیگر آن که وقتی پای اهانت به میان بیاید، چه کسی بیش از همه می‌ترسد؟ آیا ممکن است این بوریس جانسون باشد که می‌خواهد بزند و فرار کند پیش از آن که ناکارآمدی رهبریش رو بشود؟
در واقع، جانسون وحشت زده چنان از تحقیق و تفحص بیمناک است که پارلمان را برای پنج هفته – و اگر می‌توانست طولانی‌تر – به حال تعلیق در آورده است. آیا این جانسون بزدل نیست که در جریان کارزار انتخاباتیش از دادن مصاحبه به رسانه‌ها پرهیز می‌کرد اما در برنامه سیاسی محبوب تلویزیون شرکت کرد؟ به روشنی این جانسون است که از «مذاکرات» با اتحادیه اروپا فرار می‌کند، زمان انتخابات را به نوعی تعیین می‌کند که بتواند پیش از پیامد وحشتناک برگزیت بدون توافق، فرصت بده بستان‌های پیش از انتخابات و تقلب در تعیین روز رای‌گیری را قبل از آگاهی مردم به آن، داشته باشد. برگزیت بدون توافق چیزی است که او و دار و دسته‌اش می‌خواهند.
چنین اجازه‌ای نباید داده شود.
جانسون انتخاباتی می‌خواهد که برمبنای فانتزی فرصت‌های عالی پس از برگزیت استوار است که پس از تنها چند مانع کوچک بار دیگر به یک اقتصاد پررونق خواهد انجامید.
او خواهان انتخاباتی در چهارچوب شرایط ساختگی خودش است، افقی دروغین تنها برای منافع خودش. او می‌داند ممکن است بتواند با یک ائتلاف حزب محافظه کار، حزب اتحاد گرای دموکراتیک ایرلند، حزب برگزیت و اتحاد خروج از اتحادیه اروپا، بر بریتانیا حکومت کند. این افراطی‌ترین، خودکامه‌ترین و راست گراترین رژیمی است که مردم بریتانیا با آن دست به گریبان خواهند بود.
کوربین نباید بگذارد چنین چیزی به حقیقت بپیوندد.
او باید کنترل اعصابش را حفظ کند. کوربین باید جانسون را قدری بیشتر در شرایط خطیر بگذارد تا در آن از پا دربیاید.
© The Independent
