اجساد نظامیان دولت پیشین افغانستان هنوز در بیمارستان نظامی کابل نگهداری می‌شود

فرار اشرف غنی رئیس‌جمهور پیشین افغانستان، باعث شد که ارتش ملی این کشور از هم بپاشد

بیمارستان نظامی کابل - خبرگزاری تسنیم 

رئیس ستاد ارتش وزارت دفاع طالبان از وجود یک کانتینر پر از اجساد نظامیان حکومت پیشین افغانستان در بیمارستان نظامی۴۰۰ تخت‌خوابی کابل خبر داد و گفت که هنوز هیچ یک از بازماندگان اجساد را تحویل نگرفته است.

قاری فصیح‌الدین، رئیس ستاد ارتش طالبان، که در میان بازماندگان جنگجویان این گروه در روستای بهارک استان بدخشان صحبت می‌کرد، در مورد کانتینر اجساد نظامیان حکومت پیشین افغانستان گفت: «در بیمارستان ۴۰۰ تخت‌خوابی کابل هنوز هم یک کانتینر پر از جنازه وجود دارد. حکومت پیشین نتوانست خانواده آنان را پیدا کند و اجساد را به آن‌ها تحویل بدهد. امارت اسلامی هم تاکنون موفق نشده است که اجساد را به کسی تحویل دهد اما تلاش‌های ما برای یافتن وارثان آنان ادامه دارد.»

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

شماری از نظامیان پیشین در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی گفته‌اند که اگر اشرف غنی فرار نمی‌کرد و در مقابل طالبان می‌ایستاد، محال بود که این گروه به قدرت برسد. احمد (مستعار)، یک نظامی پیشین افغانستان، می‌گوید: «متاسفانه پس از سقوط کابل، هزاران جسد متعلق به نظامیان ما در گوشه‌وکنار افغانستان باقی ماند که طالبان آن‌ها را اسیر و تیرباران کرده‌ بودند. اگر غنی فرار نمی‌کرد و دستور جنگ را می‌داد، طالبان جرات ایستادگی نداشت. ما آموزش‌دیده بودیم و تاکتیک جنگ را بلد بودیم و در کنار آن، انواع ابزار جنگی را داشتیم. ما فقط به حمایت معنوی نیاز داشتیم.»

صدیق (مستعار) که سال‌ها در صفوف نیروهای امنیتی افغانستان در قندهار کار کرده و با طالبان جنگیده است، می‌گوید: «پس از آنکه خبر فرار غنی و سقوط کابل به ما رسید، همه امیدمان را از دست دادیم و برای نجات جان خود راهی جست‌وجو می‌کردیم. در دروازه فرودگاه قندهار ده‌ها نظامی زخمی به حال خود رها شده بودند.»

در ۲۰ سال گذشته و در جریان نبردهای خونین میان جنگجویان طالبان و نیروهای دولت پیشین افغانستان، هزاران سرباز مفقود شدند که خانواده‌هایشان از سرنوشت آنان اطلاعی ندارند. در بسیاری موارد، طالبان سربازان اسیر را تیرباران و در دشت‌ها و کوه‌ها رها می‌کردند و در برخی از موارد هم خانواده‌های سربازان به دلیل زندگی در روستاهای دوردست و دسترسی نداشتن به امکانات تماس و جست‌وجو، از سرنوشت فرزندان خود بی‌خبر می‌ماندند.