آنجلینا جولی و بچه‌هایش مقابل دوربین‌های مشتاقی که برای پوشش خبری فیلم جدید مجموعه قهرمان‌های مارول جمع شده بودند مثل قهرمان‌ها ژست گرفتند، قهرمان‌هایی که قرار است زمین را نجات دهند.

 دخترهای نوجوان جولی در این رویداد به‌جای خرید یا سفارش لباس جدید، پیراهن‌های مادرشان را پوشیدند. هم قد و قواره بودن با مادر به این دخترها اجازه داد تا از کمد لباس پروپیمان ستاره سینما، فعال حقوق مهاجران و کنشگر محیط‌زیست بهره ببرند.

زاهارا پیراهنی از الی ساب (Elie Saab) که مادرش در مراسم اسکار سال ۲۰۱۴ پوشیده بود را به تن کرد. شیلو هم پیراهنی از گابریلا هارتز (Gabriela Hearst) که جولی برای رویداد «زنان برای زنبورها» به تن کرده بود را برداشت و با تغییراتی که در آن داد آن را مناسب خودش درآورد.

درست در زمانی که صنعت مد و لباس چشمش به همین فرش قرمزهاست تا حال و جان تازه‌ای بگیرد و رکود دو سال گذشته را جبران کند، چرا بعضی از ستاره‌ها ترجیح می‌دهند لباس‌های قدیمی‌شان را دوباره بر تن کنند؟

سفارش هر لباس جدید و بر تن کردن طرح‌های خانه‌های مد و قدم رو رفتن جلوی چند صد عکاس و خبرنگار، برای صنعت لباس به معنی بازگشت سرمایه، ایجاد شغل جدید و توان ادامه برای فصل بعدی است. پس چرا افرادی مانند جولی، این صنعت را که دهه‌ها به ستاره‌هایی امثال او خدمت کرده ناامید می‌کند؟ جواب این سؤال این است: «نجات سیاره»

صنعت مد و پوشاک بر سر دوراهی تاریخی مهمی رسیده است. نجات خودش یا نجات زمین. جولی به‌عنوان ابرستاره سینما، بیست سال گذشته با دو قربانی بزرگ تغییرات اقلیمی در تماس بوده است: مهاجران و حشرات.

در این همراهی بیست‌ساله جولی دریافته است خطر بیخ گوش ماست. تولید زباله‌ای که محصول صنعت تولید سریع لباس و مصرف‌گرایی در پوشاک است یکی از بلاهایی است که سر سیاره آورده‌ایم. همان‌طور که پیراهن‌های فاخر چند ده هزار دلاری فقط یک‌شب روی صحنه می‌درخشند و بعد راهی کمد و انبار می‌شوند بخش بزرگی از تولیدات صنعت پوشاک در جهان هم همین سرانجام را دارند. نهایتاً چند بار پوشیده شده و بعد راهی سطل زباله می‌شوند.

پیام جولی به‌عنوان یک ستاره سینما از قرن بیستم و دخترهایش که نوجوان‌هایی از «نسل زی» قرن بیست و یکم هستند به تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان این است که کمتر تولید کنیم اما باکیفیت بهتر که برای مدت بیشتری قابل‌استفاده باشد. بعد از تمام شدن عمرشان هم بشود آن‌ها را به آسانی بازیافت کرد.

پیشرفت شیمی و ورود الیاف مصنوعی به صنعت پارچه و لباس حجم تولید را صدها برابر کرد و تلاش برای فروش این محصولات سریع و ارزان موجب شد سنت پوشیدن چندساله و چند نسله لباس‌ها ناپدید شده و حتی مذموم و علامت فقر یا خساست در نظر گرفته شود.

 پیش از انقلاب صنعتی ماشین‌های بافندگی خودکار یا دستی با الیاف طبیعی توان تولید پایینی داشتند. لباس‌های تولیدشده صد در صد به طبیعت بر می‌گشت و سال‌های طولانی‌تری هم استفاده می‌شد. لباس‌ها در چند نسل خانواده دست‌به‌دست می‌شدند و سر آخر ممکن بود سال‌ها به‌عنوان دستمال گردگیری به خدمت خود ادامه دهند.

میلیون‌ها دست لباس، کفش، کیف نو، یک‌بار پوشیده شده و یا سالم و قابل‌استفاده هرسال راهی سطل زباله و در بهترین حالت سطل بازیافت می‌شوند. اگرچه رساندن پیام زیست‌محیطی در رویدادی مانند فرش قرمز «جاودانگان» خوب است اما حرکت نمادین دو خواهر نوجوان و مادر ثروتمندشان برای نجات سیاره کافی نیست.