برناردینلی-برنشتاین، بزرگ‌ترین دنباله‌داری که تا کنون کشف شده، در حال بازگشت به منظومه شمسی است. این دنباله‌دار در فاصله ۲۹ واحد نجومی (۴.۳ میلیارد کیلومتر) از منظومه شمسی- ۲۹برابر فاصله بین زمین و خورشید- قرار گرفته است، و از این رو، بر اساس پژوهش جدیدی که در نسخه پیش از چاپ در پایگاه آرشیو (arXiv.org) منتشر شده است، تقریبا در یک دهه آتی [به منظومه شمسی] می‌رسد.
[توضیح مترجم: دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین (با نام علمی C/2014 UN271، که هزار مرتبه از میانگین دنباله‌دارها بزرگ‌تر است، نخستین بار در سال ۲۰۱۴ توسط «پدرو برناردینلی» و «گری برنشتاین» کشف شد.]
در حال حاضر این دنباله‌دار ۱۵۰ کیلومتری در اَبر اُورت (Oort) واقع شده است. اَبر اُورت مجموعه‌ای است عظیم از سنگ‌های یخی به ابعاد کوه، که دنباله درخشان یا به‌اصطلاح «گیسو» [یا کُما] در پشت آن، نشانه آن است که این اجرام در حال نزدیک شدن به نواحی گرم‌تر منظومه شمسی داخلی هستند.
خوشبختانه این غول سنگی تهدیدی برای زمین نیست، و احتمالا از بیرون مدار زحل، از فاصله ۱۰.۹۷ واحد نجومی [۱.۶ میلیارد کیلومتر] زمین عبور خواهد کرد. با وجود اینکه در مقایسه با دفعه قبلی [که این دنباله‌دار به منظومه شمسی نزدیک شده بود] به طور قابل‌توجهی این فاصله کمتر است، اما این به معنای آن نیست که انسان بتواند بدون استفاده از تجهیزات [رصدی] از جمله تلسکوپ، آن را مشاهده کند.
بار قبلی که دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین [به منظومه شمسی] برگشت، ۳.۵ میلیون سال پیش بود، و پس از دور شدن تا ۴۰هزار واحد نجومی، به فاصله ۱۸ واحد نجومی (۲.۶ میلیارد کیلومتر) از خورشید رسید.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آن‌گونه که در تارنمای لایوساینس نقل شده است، پژوهشگران می‌گویند: «برآورد ما این است که برناردینلی-برنشتاین دنباله‌داری «جدید» است؛ به این معنی که هیچ شواهدی مبنی بر اینکه این دنباله‌دار از فاصله ۱۸ واحد نجومی (۲.۶ میلیارد کیلومتر) به خورشید نزدیک‌تر شده باشد، در دست نیست.»
این دنباله‌دار نخستین بار در سال ۲۰۱۴ در فاصله چهار میلیارد کیلومتری منظومه شمسی، تقریبا در فاصله‌ای برابر با فاصله نپتون [با خورشید] کشف شد.
پدرو برناردینلی، پژوهشگر دوره پسادکتری در دانشگاه واشنگتن، به نشنال جئوگرافیک می‌گوید: «[به‌قدری با من تماس می‌گرفتند که] زنگ تلفنم قطع نمی‌شد- انتظار نداشتم که [جامعه] علمی از این کشف استقبال کند.»
دانشمندان می‌گویند که به منظور فهم شرایط اولیه تاریخ منظومه شمسی، بررسی این دنباله‌دار بسیار مهم است، و می‌تواند اطلاعات بیشتری درباره ابر اسرارآمیز اُورت در اختیار آن‌ها بگذارد.
اگرچه دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین قریب به یقین خطری برای زمین نخواهد داشت، سازمان فضایی [ناسا به منظور مقابله با] تهدیدهای خطرناک‌تر فضا، در حال کار روی طرح‌های احتمالی [مقابله با آن] است.
پژوهشگران چینی نیز به منظور تمرین برای منحرف کردن مسیر حرکت سیّارک‌ها از زمین، قصد دارند ۲۳ موشک «لانگ مارچ ۵» از آن کشور به فضا پرتاب کنند. آن‌ها سیارک بنو را هدف قرار خواهند داد که بین سال‌های ۲۱۷۵ تا ۲۱۹۹ به فاصله ۷.۵میلیون کیلومتری مدار زمین می‌رسد و خطر برخورد آن به احتمال ۱ به ۲۷۰۰ برآورد شده است.
در این میان، ناسا نیز سنگی [سیارکی] به نام دیدیموس (Didymos) را هدف قرار می‌دهد- ابعاد این سیارک تقریبا به اندازه هرم بزرگ مصر است- و ناسا به منظور تلاش برای تغییر دادن مسیرحرکت این سیارک در فضا، در یک برخورد عمدی از قبل تعیین شده، یک فضاپیما را به آن می‌کوبد.
© The Independent
