نامه‌های خصوصی ویکتوریا، ملکه انگلستان و همسرش شاهزاده آلبرت که در آن با یکدیگر جدل کرده‌اند، در فضای مجازی در اختیار عموم قرار گرفته است.

این نامه‌ها را که پیشتر تنها تاریخ‌دانان به آن دسترسی داشتند، بنیاد مجموعه سلطنتی و به عنوان بخشی از زندگی و میراث شوهر ملکه ویکتوریا منتشر کرده است.

ملکه ویکتوریا و شاهزاده آلبرت چهار ماه پس از مراسم نامزدیشان در اکتبر ۱۸۳۹، در فوریه سال ۱۸۴۰ با یکدیگر ازدواج کردند.

شاهزاده آلبرت در یکی از نامه‌ها که به آلمانی ـ زبان مادری‌‌اش ـ نوشته و نشریه «دیلی مِیل» آن را ترجمه کرده است ملکه را متهم می‌کند که در بحث «کنترل خود را از دست می‌دهد.»

او می‌نویسد: «تو یک بار دیگر بدون آنکه لازم باشد کنترل خود را از دست دادی. من کلمه‌ای به زبان نراندم که تو را برنجاند و بحث را هم شروع نکردم، اما تو مرا از این اتاق به آن اتاق دنبال کردی و ادامه دادی. لازم نیست بگویم به تو اعتماد دارم چون مسئله اعتماد نیست، بلکه این طبیعت بی‌قرار توست که مجبورت می‌کند با اصرار و تاکیدی تب‌آلود بر خواست‌ها و دستوراتی تمرکز کنی که در مورد یک ملکه هدف آن هرکه باشد، حکم و فرمان است.» 

او می‌افزاید: «من به این موضوع به دیده آزمایشی نگاه می‌کنم که باید از آن عبور کنم، اما تو مرا سخت آزرده می‌کنی و در عین حال به خودت هم کمکی نمی‌‌کنی.»

ملکه ویکتوریا و آلبرت در مدت ۲۱ سال زندگی مشترک صاحب ۹ فرزند شدند.

آلبرت در نامه دیگری ملکه را برای «تصحیح دائمی و سرزنش» فرزندانش در عوض لذت بردن از حضور و مصاحبتشان به باد انتقاد می‌گیرد.

او می‌گوید: «حقیقتا جای تاسف است که تو از مصاحبت فرزندانت لذت نمی‌بری. ریشه این مشکل در این برداشت غلط است که فکر می‌کنی نقش مادر مدام تصحیح، سرزنش، دادن دستور و برنامه‌ریزی برای فعالیت کودکانش است.»

آلبرت می‌افزاید: «امکان ندارد بتوان با اشخاصی که آن‌ها را سرزنش می‌کنی، رابطه‌ای شاد و دوستانه داشته باشی زیرا سرزنش، سرزنش‌کننده و سرزنش شونده را به یک میزان ناراحت می‌کند.»

بنیاد مجموعه سلطنتی همچنین یکی از نامه‌های عاشقانه آلبرت به «ویکتوریای عزیزی که عمیقا دوستش دارم» را که در دوره نامزدیشان نوشته شده، ترجمه و منتشر کرده است.

سنت پادشاهی در انگلستان حکم می‌کرده که کسی اجازه نداشته باشد از پادشاه یا ملکه‌ای که بر تخت سلطنت بوده، خواستگاری کند. به همین دلیل ویکتوریا پس از رسیدن به سلطنت در سال ۱۸۳۷ و در جریان دومین دیدار او از کاخ ویندزور از آلبرت خواستگاری کرد. 

کمی پس از آن، آلبرت پیش از مراسم ازدواج برای سازمان دادن به امورش به آلمان بازگشت که به معنای آن بود که این دو بخش زیادی از دوره نامزدیشان را دور از یکدیگر سپری کردند.

آلبرت در این نامه می‌نویسد: «لازم نیست بگویم از وقتی (بریتانیا را) ترک کردم، تمام فکر و ذکرم با تو در ویندزور بوده. تصویر تو تمام روحم را پر کرده است. به خواب هم نمی‌دیدم که این‌همه عشق را روی زمین پیدا کنم. چطور آن لحظه‌ای که به تو نزدیک بودم و دستت در دستم بود برایم می‌درخشد. آن روزها به سرعت سپری شدند، اما جدایی ما هم به همین صورت خواهد گذشت.»