المپیک امسال در کشوری برگزار شد که فارغ از پیشتاز بودن در فناوری، سنت‌های فرهنگی بسیار غنی دارد. برخی از شرکت‌کنندگان در این رویداد جهانی ورزشی، راه جالبی را برای نشان دادن توجه خود به فرهنگ ژاپن انتخاب کردند.

زمانی که دینا آشر اسمیت، دونده بریتانیایی، از خط پایان مسابقه نیمه‌نهایی دوی ۱۰۰ متر زنان عبور می‌کرد، ناخن‌های آبی او به‌شدت به چشم می‌آمدند. با نگاهی دقیق‌تر مشخص شد که طرح دقیقی از یک شاهکار ژاپنی روی ناخن‌های این دونده نقش بسته است: «موج عظیم کاناگاوا» اثر هوکوسایی.

آشر اسمیت خود در روند طراحی دخیل بود و ناخن‌هایش در تجلیل از کشور میزبان بازی‌های المپیک طراحی شده بود و قصد داشت تا به فرهنگ ژاپن ادای احترام کند.

میزان استقبال ورزشکاران از ناخن آرایی باعث شد تا با وجود محدودیت‌های ناشی از ویروس کرونا، در دهکده المپیک در توکیو یک سالن زیبایی برای این کار در نظر گرفته شود.

نخستین زنی که در بازی‌های المپیک با ناخن‌های تزئین شده حضور یافت، فلورنس گریفیت جوینر، دونده آمریکایی، بود. گریفیت که خودش پیش از آن ناخن‌کار بود، در المپیک سئول در سال ۱۹۸۸ چندین رکورد جهانی را شکست و پیروزی‌های خود را این‌گونه به رخ دیگران کشید: ناخن‌هایی به سه رنگ آبی و قرمز و سفید و طلایی که اشاره به رنگ‌‌های پرچم آمریکا و سه مدال طلایی داشت که در آن سال برد.

در هر دوره المپیک انتظار می‌رود که ورزشکاران به عنوان سخنگوی ملت‌های خود در صحنه جهانی عمل کنند. قضاوت عمومی معمولاً فراتر از توانايی‌هایی ورزشی است و ظاهرشان را نیز در برمی‌گیرد. زنان در این میان تحت‌ فشار بیشتری از نظر رسیدگی به آرایش و پیرایش قرار دارند و این شامل هنر آراستن ناخن‌ها هم می‌شود.

در این سال‌ها ناخن آرایی المپیک برای برخی تبدیل به یک رقابت و برای برخی دیگر تبدیل به نوعی دیپلماسی نرم شده، خواه به معنای تجلیل از کشور میزبان باشد و خواه در نمایشی وطن‌پرستانه با افتخار پرچم کشور خود را روی ناخن‎ها به تصویر کشیدن یا اشاره به رویدادی تاریخی اجتماعی.

با توجه به اینکه ورزشکاران معمولاً لباس‌هایی متحدالشکل به تن دارند و طبق قوانین المپیک اجازه اضافه کردن هیچ نقش و نگار سیاسی، مذهبی و امثال آن را روی لباس خود ندارند، ناخن آرایی تبدیل به یکی از راه‌های نشان دادن طرز فکر و بیان نظرات ورزشکاران شده است که برخلاف خال‌کوبی، می‌توان آن را به‌راحتی پاک یا جایگزین کرد.

برخی از ورزشکاران از حلقه‌های المپیک و مدال‌های طلا روی ناخن‌هایشان استفاده کرده‌اند که برای بعضی از آن‌ها شانس هم آورد. آشر اسمیت در یک طراحی دیگر باز هم ادای احترامی به فرهنگ ژاپنی داشت و علاوه بر موج‌های قبلی، از شکوفه‌های گیلاس و درنا نیز استفاده کرده‌اند. درنا در فرهنگ ژاپن نشان خوش‌یمنی و شگون است.

اما این کار همیشه هم خوشایند میزبان و برگزارکنندگان المپیک نیست. در رقابت‌های قهرمانی دوومیدانی جهان در سال ۲۰۱۳ در مسکو، اما گرین ترگارو، ورزشکار سوئدی، در اعتراض به قوانین روسیه در ضدیت با هم‌جنس‌گرایان، ناخن‌های خود را با رنگ‌های رنگین‌کمانی تزیین کرده بود؛ اما مقامات مسابقات به او اخطار دادند که این حرکتی سیاسی است و او مجبور شد تا ناخن‌هایش را به رنگ قرمز درآورد.