پس از چند دهه زندگی در خارج از استرالیا، آیلین کرامر در ۹۹ سالگی به زادگاه خود، سیدنی، بازگشت و از آن زمان همکاری خود را در ساخت چندین فیلم برای نمایش استعداد اصلی و اشتیاق تمام عمرش، یعنی رقص، آغاز کرد.

او در یک گفت‌وگوی اختصاصی با شبکه جهانی بی‌بی‌سی گفت: «از زمان بازگشت به سیدنی سرم بسیار شلوغ بود و سه نمایش عمده رقص را در انستیتوی ملی هنرهای نمایشی و تئاترهای مستقل اجرا کردم. در دو جشنواره بزرگ رقص در آدلاید و بریزبن شرکت کردم، در یک فیلم بازی کرده‌ام، اجراهای کوچک رقص داشته‌ام، سه کتاب نوشته‌ام، و امروز آزادم که با شما مصاحبه کنم!»

بیشتر پرسش‌هایی که از او می‌شود، این است که این همه انرژی او از کجا می‌آید و این که آیا رازی در توانایی او برای رقصیدن در سنین پیری نهفته است؟ پاسخ او هم این است که واژه‌های «پیری» و «سن» را از دایره واژگان خود حذف کرده است.

خانم کرامر به خبرنگار بی‌بی‌سی گفت که در پاسخ به این پرسش‌ها می‌گوید: «من پیر نیستم، فقط مدتی طولانی اینجا بوده‌ام و در این مسیر چیزهایی یاد گرفته‌ام. نمی‌فهمم چطور مردم می‌گویند باید پیری را حس کرد. رویکرد من در مورد خلق چیزها دقیقاً همان است که وقتی بچه بودم داشتم.»

منبع الهام

آیلین در نیمه‌راه آماده‌سازی یک پروژه ویدیویی رقص جدید بود که همه‌گیری کرونا آغاز شد و سیدنی هم مانند بسیاری شهرهای دیگر استرالیا و جهان، به قرنطینه رفت و به همین دلیل برنامه‌های او نقش بر آب شد؛ اما نه چندان طولانی.

او با خنده می‌گوید: «نتوانستم بیرون به محل فیلم‌برداری بروم، در عوض یک کتاب نوشتم. داستان کتاب این است که چطور فیلم بسازیم.»

مکان فیلم خانم کرامر، یک جای خاص است: داخل یک درخت بزرگ انجیر در حومه خلیج مورتون در حومه سیدنی.

در واقع رایحه درختان سقز، منظره درختان عظیم‌الجثه انجیر و آواز فرح‌بخش کوکابوراها (مرغ‌های دریایی استرالیایی) بود که آیلین کرامر را وسوسه کرد به سیدنی برگردد.

او می‌گوید: «درخت الهام‌بخش رقص من بود ... تا حالا یکی را از نزدیک دیده‌اید؟ حس می‌کنید در یک کاخ ارواح افسانه‌ای هستید. این حس مرا به دوران کودکی برمی‌گرداند.»

خانم کرامر، که در خلیج ماسمن سیدنی به دنیا آمده است، کار خود را به عنوان یک مدل عریان برای پروژه‌های هنری آغاز کرد و سپس آموزش رقص دید و یک دهه با گروه باله «بادن‌وایزر» در سراسر استرالیا نمایش اجرا کرد. او سپس به هندوستان سفر كرد، بعد مدتی در پاریس بود، و سپس به نیویورک رفت و تا ۹۹ سالگی در آنجا زندگی کرد.

رقص برای او حرفه‌ای به درازای دو قرن و پهنای چهار قاره است و همیشه نخستین عشق او بوده است.