به تعویق انداختن انتخابات مجلس قانون‌گذاری فلسطین تنها یک مسئله فنی نیست، زیرا از یک و نیم دهه به این سو، فلسطینیان در انتظار برگزاری انتخابات هستند تا نمایندگان خود را در مجلس تعیین کنند، از وضعیت سردرگمی و تفرقه خارج شوند و تلاش‌های خود را برای یافتن بهترین گزینه‌های ممکن به منظور به دست آوردن حقوق ملی و اجتماعی و ایجاد کشور مستقل فلسطین آغاز کنند.

اعلان به تعویق انداختن انتخابات از سوی محمود عباس، رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین که از سال ۲۰۰۶ به این سو، بارها تکرار شده است، با انتقاد شدید فلسطینی‌ها روبه‌رو شد، هرچند استدلال وی برای به تعویق انداختن انتخابات، عدم تمایل اسرائیل برای موافقت با برگزاری انتخابات در بیت‌المقدس و جلوگیری از روند رأهی دهی در این شهر توجیه شده است.

البته با تکیه بر این استدلال، نمی‌توان به چنین راحتی از برگزاری انتخابات صرف نظر کرد، زیرا بیت‌المقدس محور و اساس مسئله فلسطین را تشکیل می‌دهد، به ویژه این‌که اسرائيل سعی می‌کند آن را به عنوان پایتخت دائمی خود تبدیل کند. افرون برآن‌که ارائه معامله قرن، اقدام دونالد ترامپ، رئیس جمهوری پیشین آمریکا در مورد به رسمیت شناختن بیت‌المقدس به عنوان پایتخت اسرائیل و انتقال سفارت ایالات متحده از تل‌آویو به بیت‌المقدس به نمادی تبدیل شده است که مبارزات کنونی مردم فلسطین در چارچوب آن خلاصه می‌شود، بنابراین، توجیه ارائه شده برای به تعویق انداختن انتخابات نمی‌تواند کافی و قابل پذیرش باشد.

از زمان توافق اسلو در سال ۱۹۹۳، انتخابات مجلس قانون‌گذاری فلسطین فقط دو بار اجرا شد. در انتخابات اول که در سال ۱۹۹۶ برگزار شد، جنبش حماس و جناح‌های چپ به نمایندگی از جبهه‌های مردمی و دموکراتیک، انتخابات را تحریم کردند و در انتخابات دوم که در سال ۲۰۰۶، برگزار شد حماس به پیروزی رسید و درگیری میان فلسطینیان آغاز شد که با تأسیس امارت غزه پایان یافت. از آن زمان تا کنون فلسطینی‌ها بهای سنگین ناسازگاری و چندپارگی را می‌پردازند و پروژه ملی آن‌ها در حال عقب نشینی است در حالی‌که پروژه‌های اسرائیل، به ویژه ساخت شهرک‌ها و طرح الحاق سرزمین‌های فلسطینی به سرعت گسترش می‌یابد. البته بزرگترین مشکل فلسطین نبود یک رهبر ملی است که قادر به تصمیم‌گیری مناسب در زمان مناسب باشد و همین امر باعث می‌شود انتخابات اهمیت بیشتری پیدا کند، زیرا برگزاری انتخابات، افزون برآن‌که منجر به تجدید رهبری می‌شود، افکار عمومی ملت فلسطین در مورد سال‌هایی که با تفرقه و ناسازگاری تحت رهبری مسئولان سپری شده است را در آزمون قرار می‌دهد. همچنان، برگزاری انتخابات، مسیر بررسی و امکان خروج از دشواری‌های ناشی از ناسازگاری‌های گذشته را هموار می‌کند و پیامی به جهانیان می‌دهد که مردم فلسطین ملت بیداری هستند و می‌توانند جامعه خود را توسعه دهند، بنابراین، باید از تلاش‌های آن‌ها در راستای به دست آوردن سرزمین‌های اشغال شده و ساخت کشور فلسطین حمایت و همکاری صورت گیرد.

اسرائیل تنها در جریان دو سال گذشته، چهار انتخابات پارلمانی برگزار کرد و ممکن است به امید تبلور اکثریت پارلمانی که بتواند حاکمیت را در دست گیرد، دور پنجم انتخابات را نیز برگزار کند. بنابراین، ایجاب  می‌کرد فلسطینیان در برگزاری انتخابات پیشگام باشند و با پایبندی به نتایج انتخابات، الگوی متمدن و متفاوتی را از خود ارائه دهند و نشان دهند که آن‌ها در متعهد بودن به نتایج انتخابات و احترام به انتخاب رأی‌دهندگان به منظور تحقق اهداف ملی و میهنی، نسبت به اشغالگر متفاوت هستند.

مردم فلسطین در کرانه باختری و نوار غزه آماده شدند انتخابات را تجربه کنند و با شور و شوق بسیاری برای مشارکت در انتخابات ثبت نام کردند و شمار رأی‌دهندگان از حدود یک میلیون و ۳۴۰ هزار نفر در سال ۲۰۰۶، به دو میلیون و ۳۵۰ هزار نفر در انتخاباتی که به تعویق انداخته شد، افزایش یافته است. از جمله ۱۵۰ هزار نفر در بیت‌المقدس که برابر با ۹۳ درصد از افراد واجد شرایط رأی دهی در سرزمین‌های اشغال شده در سال ۱۹۶۷ می‌شود.

در واقع، بیت المقدس، از تصمیم به تعویق انداختن انتخابات پیام شفقت برانگیز و تأثیرگذاری را دریافت کرد و ملت فلسطین نیز فرصت انتخابات را به عنوان راهبردی برای تجدید تعهدات ملی و گشودن روزنه‌های جدید از دست دادند. این در حالی است که زمینه‌ای برگزاری انتخابات در بیت‌المقدس فراهم بود، به ویژه این‌که شهر تا به حال تحت تأثیر تظاهرات اعتراضی قرار دارد، مانند تظاهراتی که چند روز پیش شاهد آن بودیم. در نتیجه، فلسطینیان با رفتن به سمت صندوق‌های رأی در بیت‌المقدس ثابت می‌کردند که این شهر پایتخت کشور آن‌ها است.

البته فلسطین در گذشته نیز شاهد چنین رخدادی بود که تحت حاکمیت اشغال اتفاق افتاد، هنگامی‌که سازمان‌های فلسطینی در سال ۱۹۶۷ در خارج از فلسطین مشغول جنگ بودند، اسرائیل انتخابات شورای محلی را در سرزمین‌های فلسطین برگزار کرد که منجر به پیروزی طرفداران سازمان آزادی‌بخش فلسطین شد و در همان سال وقایع روز سرزمین آغاز شد که فلسطینی‌های ساکن اسرائیل همه ساله آن را جشن می‌گیرند.

این تجربه، نمایانگر شتابزدگی بسیار برای یافتن توجیهی است که به دلیل آن انتخابات مجلس قانون‌گذاری فلسطین به تعویق انداخته شده است و البته کسی که با توجیه کنونی انتخابات را به تعویق اندازد، در آینده می‌تواند این شرط را بگذارد که انتخابات را زمانی برگذار می‌کند که اسرائیل از تمام سرزمین‌های فلسطین به طور کامل عقب نشینی کند و تمام شهرک‌ها نابود شوند و ممکن است طرفی دیگر پیدا شود که اجرای انتخابات را مشروط به پایان کشور اسرائیل کند تا انتخابات در سراسر قلمرو تاریخی فلسطین برگزار شود.

البته در مورد دلایل واقعی به تعویق انداختن انتخابات، دیدگاه‌هایی بسیاری مطرح شده است که از جمله می‌توان به نگرانی محمود عباس نسبت به از دست دادن موقعیتش به عنوان رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، عدم توانایی "فتح" در کنترل نامزدهای این جنبش که منجر به تعدد لیست‌های انتخاباتی وابسته به آن شده است، ترس از اهداف "حماس" و عدم اعتماد جناح‌های فلسطینی به یکدیگر اشاره کرد، در حالی‌که نکات یادشده چالش‌های عادی به شمار می‌روند که انتخابات‌ها در اغلب با آن‌ها مواجه هستند. با این‌حال، بهترین گزینه و اقدام این بود که در عوض بستن درهای امید به روی ملت فلسطین، به آرا و تصامیم آن‌ها احترام گذاشته می‌شد.