محمد رضا بهرامی، سفیر ایران در کابل گفته است، در مذاکرات و نشست‌های صلح برای افغانستان، هرگاه نمایندگان این کشور حضور نداشته باشند ما شرکت نمی‌کنیم، چرا که وضعیت افغانستان از آغاز سال ۲۰۰۱ و پس از نشست «بن»، بسیار تغییر کرده است.
بهرامی گفت: « برای ما پرسش برانگیز است که چرا در مذاکرات صلح برای افغانستان، نمایندگان حکومت این کشور حضور ندارند؟»
آقای بهرامی برقراری صلح در افغانستان را به سود شهروندان و دولت ایران می‌داند؛ او می‌گوید: «در مذاکرات صلح که اکنون جریان دارد اگر برنده نخست حکومت افغانستان باشد، برنده دوم، دولت ایران خواهد بود و ما امید داریم که هر چه زودتر صلح در این کشور به وجود بیاید».
آقای بهرامی، هم‌چنان گفته است با نمایندگان گروه طالبان در تماس هستند اما می‌خواهند که از این تماس‌ها و ارتباطات برای برقراری صلح و ثبات دائمی در افغانستان استفاده کنند. او گفت: «تماس‌های ما با این گروه مخفی نیست و از تمام جزئیات آن حکومت افغانستان باخبر است، اما تصمیم گیرنده اصلی و نهایی دولت و شهروندان این کشور خواهند بود، نه کسی دیگر».
سهیل نادری، دانشجوی اقتصاد، در مورد گفته‌های بهرامی می‌گوید: «هیچ شکی نیست که صلح در افغانستان، به معنی صلح و جنگ در افغانستان به معنی جنگ در منطقه است، اما این گفته‌های سفیر ایران، آنقدر هم صادقانه نیست».
او افزود: «همه می‌دانند که این کشورها دنبال منافع خود هستند، نه افغانستان. حکومت ایران هم اکنون جنگجویان طالب را در افغانستان در زمینه حمایت مالی و تجهیزات نظامی کمک می‌کند چون می‌خواهد آمریکا را در افغانستان شکست داده و به خواسته‌های خود که داشتن یک حکومت دست نشانده ایران در افغانستان باشد، برسد».
هاشم سکندری، استاد دانشگاه در این مورد گفت: «حقیقت آن است که دو همسایه افغانستان، ایران و پاکستان، در گفته‌ها، وعده‌ها و پیمان‌های خویش صادق نبوده و نیستند. آنها ظاهراً دوستان افغانستان اما در حقیقت دشمنان ما هستند، چیزی‌که در این چند سال برای ما روشن شد. شما خود ببینید که پنج سال است که در افغانستان جنگ است و دشمنان ما هم از شرق و غرب نمی‌آیند و در جای دیگری جز این دو کشور پناهگاه امن ندارند، اما باز هم لاف از صداقت و همدلی می‌زنند».
محمد رضا بهرامی، سفیر ایران در کابل نیز گفته است حضور و عدم حضور نیروهای خارجی در افغانستان مربوط به تصمیم شهروندان و دولت این کشور است. او افزود دولت ایران مخالف حضور نیروهای خارجی در تمام کشورهای اسلامی است و نباید حضور داشته باشند.
نوراغاه خواجه‌زاده، یکی از نظامیان گفت:« هیچ دولت، نظام، ملتی دوست ندارد که نظامیان کشورهای خارجی بر آنها حکمروایی کند و یا در کشورشان پایگاه‌های نظامی داشته باشند، اما اختلاف و دو رویی همسایه‌های‌مان، ما را مجبور ساخته است. دولت ایران و یا پاکستان خوب می‌دانند که اگر صلح در افغانستان برقرار شود، این کشور دیگر بازار خوبی برای فروش اسلحه، مواد خوراکی و کالاهای بی‌کیفیت آنها نخواهد بود».
گفته‌های این مقام بلند پایه وزارت خارجه ایران در حالی اظهار می‌شود که زلمی خلیل‌زاد، نماینده ویژه وزارت خارجه آمریکا، در مورد صلح افغانستان گفته است که پس از توافق صلح میان ایالات متحد و نمایندگان طالبان، گفتگوهای مستقیم این گروه (طالبان) با نمایندگان حکومت افغانستان، آغاز می‌شود.
