دانشمندان یک شبکه از اَبَربزرگراه‌های درون منظومه شمسی پیدا کرده‌اند که سفرهای فضاییِ به مراتب سریع‌تر را ممکن خواهند کرد. مسیر سلستیا (celestial) مسیری است که به سیارک‌ها اجازه می‌دهد در فضا با سرعتی بیش از آن که پیش از این تصور می‌شد سفر کنند. این مسیر، می‌تواند سفرهای فضایی سریع‌تر را نیز ممکن کند.
اجرام آسمانی کوچک مانند سیارک‌ها و دنباله‌دارها با وجود این مسیرها می‌توانند در زمانی به مراتب کوتاه‌تر در منظومه شمسی جابه‌جا شوند. برای مثال فاصله بین مشتری و نپتون را در زمانی کمتر از یک دهه طی کنند.
این پژوهش نگاهی به «خمینه‌های فضا» (منیفُلدهای فضا: منیفُلد: یک مفهوم هندسی در توپولوژی) می‌اندازد و اتصال و ارتباط بین قوس‌هایی را که از لبه‌های منظومه شمسی گسترده شده‌اند بررسی کرده است. از آن جایی که چنین چیزی مستلزم بررسی ساختارهای دینامیک گروهی از اجرام فضایی و نیروی گرانشی آن‌هاست، محاسبه این شکل‌های هندسی کار بی‌نهایت دشوار و پیچیده‌ای است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دانشمندان توانستند با گردآوری داده‌های عددی دقیق‌تر درباره میلیون‌ها مدار در منظومه شمسی به درک بهتری از این مسیرها دست یابند. محققان این داده‌ها را در مقاله‌ای با عنوان «قوس‌های بی‌نظمی در منظومه شمسی» (The Arches of Chaos in the Solar System) در نشریه سایِنس اِدوَنسِز (Science Advances) منتشر کرده‌اند. این داده‌ها با داده‌هایی که با درک کنونی‌مان از خمینه‌های فضا می‌شناختیم (داده‌هایی که تا پیش از این به عنوان بزرگراه‌های فضایی منظومه شمسی شناخته شده بودند) ترکیب شده‌اند.
به گفته محققان، مشهودترین ساختارهای قوسی به مشتری و کشش گرانشی قوی آن متصل هستند. برای درک بهتر از این مساله که این ساختارها چگونه بر اجرام فضایی درون منظومه شمسی تاثیر می‌گذارند -و این که این یافته‌ها چگونه می‌توانند در ارسال فضاپیماها و سرعت بیشتر آن‌ها در سفرهای فضایی مورد استفاده قرار بگیرند- مطالعات تکمیلی لازم است.
پژوهشگران همچنین امیدوارند که درک بهتری از این مساله پیدا کنند که این خمینه‌ها پیرامون زمین چگونه رفتار می‌کنند. موضوعی که به نوبه خود می‌تواند کاربردهای مهمی داشته باشد. زیرا ما در پی شناخت بهتر اجرام نزدیک به زمین هستیم که روزی امکان برخورد آن‌ها به زمین وجود دارد.
© The Independent
