مهاجرین و پناهجویان در لیبی همچنان در خطر هستند

تنها یک هفته پس از آن که یک حمله، حداقل پنجاه تن از مهاجرین و پناهجویان را کشت، حدود یکصد نفر دیگر به همان بازداشتگاه فرستاده شده‌اند. قربانیان حمله، در داخل مرکز بازداشت که درهای آن قفل شده بود، راه فرار نداشتند.

این تسهیلات کثیف در داخل یک پادگان نظامی در غرب لیبی واقع است که در خط مقدم مقابله میان گروه‌های مسلح وفادار به دولت شناخته شده طرابس، و ارتش خودجوش ژنرال خلیفه حفتر، موسوم به ارتش ملی، قرار دارد.

براساس تحقیقات اخیر نیویورک تایمز، این مرکز در واقع در جنب یک انبار اسلحه واقع شده که قبلا نیز هدف حمله قرار گرفته و هدفی مهم برای یک حمله دیگر است.

بازماندگان حمله وحشتناک سوم ژوئیه که از ترس شب‌ها را در فضای باز می‌گذراندند، پس از دخالت سازمان ملل، آزاد یا تخلیه شدند.

با وجود این، به گفته مقامات سازمان پزشکان بدون مرز، روز جمعه، تعداد نود و پنج فرد آسیب پذیر دیگر توسط مقامات غرب لیبی به این محل اعزام شدند.

شبه نظامیان وابسته به گروه‌های ملوک الطوایفی مسلح، لیبی را تکه تکه کرده‌اند، اما آسیب پذیرترین افراد مهاجران عمدتا آفریقایی صحرای سفلی هستند که در دنیای وحشتناک زندان‌های شبه نظامیان و جبهه‌های مختلف گیر کرده‌اند. 

این زندانیان اگر در لیبی بمانند در خطر ربوده شدن، شکنجه یا بمباران در مراکز بازداشت قرار دارند. اگر سوار قایق به سوی اروپا راه بیفتند، آنها را برمی‌گردانند زیرا کشورهای اروپایی و «فرانتکس»، آژانس کنترل مرزها، عملیات توقف، جستجو و نجات را که مهاجران را به بنادر امن هدایت می‌کرد، متوقف کرده‌اند.

اکنون، ماموریت‌های خصوصی نجات تنها تلاش‌هایی است که می‌تواند این خلاء را پر کند، اما این فعالیت‌ها با تعقیب قانونی کشورهایی مثل ایتالیا روبروست که بنادرش را (به روی مهاجرین) بسته است. موارد بسیاری از قایق‌های نجات وجود دارد که در دریا شناورند و نمی‌دانند سرنشینانشان را کجا پیاده کنند.

در واقع، «کارولا راکته»، کاپیتان یک قایق نجات متعلق به یک نهاد غیردولتی، به خاطر لنگر انداختن در بند لامپه دوزای (ایتالیا) برای مدت کوتاهی با تهدید حبس روبرو شد زیرا به گفته او سرنشینان مهاجر قایقش آنقدر تحت فشار بودند که قصد داشتند خودشان را به داخل آب بیندازند. وزیر کشور راستگرا و قدرتمند ایتالیا، ماتئو سالوینی، او را یک دزد دریایی نامید.

اما درماندگی مهاجران چنان عمیق است که همچنان سوار قایق‌های بادی کوچک شده و در دریا غرق می‌شوند.

به همین دلیل، در این هفته، آژانس حقوق بشر سازمان ملل متحد، از جهان استدعا کرد برخوردشان را تغییر دهند، و من با آن موافقم.

آژانس، از اتحادیه اروپا و سازمان وحدت آفریقا تقاضا کرد با تخلیه و تغییر اسکان فوری حداقل پنج هزار و ششصد مهاجر و پناهجو که در مراکز بازداشت در لیبی در شرایط اسف بار، نگاهداری می‌شوند، از تکرار فاجعه سوم ژوئیه و دیگر وقایع جلوگیری کنند.

در این تقاضانامه آمده است که باید حداکثر تلاش بکار گرفته شود که کسانی که از آب‌های مدیترانه نجات داده می‌شوند، در بنادر لیبی که به روشنی امن نیستند، پیاده نشوند. آژانس سازمان ملل می‌افزاید به کشتی‌ها و قایق‌های تجارتی گفته شده مسافران نجات داده شده را باردیگر به لیبی بازگردانند.

در لیبی، مقامات وزارت بهداری دولت به رسمیت شناخته شده، که عملا در جنگ است، به من گفتند احساس بیچارگی می‌کنند. مرکز «تجوره» که روز سوم ژوئیه هدف حمله قرار گرفت، دو برابر ظرفیت خود مهاجر اسکان داده است. ششصد مهاجری که از حمله جان سالم بدر بردند، باید به مراکز دیگری که آنها هم تحت فشار هستند، منتقل می‌شدند.

امین هاشمی کارمند وزارت بهداری که کمی پس از حمله از مرکز «تجوره» دیدن کرده می‌گوید برخی از آنها از فرودگاه، که آن هم در میان آتشباری هدف حمله قرار گرفت، به کشورهایشان بازگردانده شدند.

او گفت:«وزارت کشور تمام تلاشش را می‌کند، اما واقعا چه می‌توانیم بکنیم؟»

صدها هزار مهاجری که با قایق از راه مدیترانه به اروپا آمده‌اند، موجب مشکلات بسیاری برای کشورهایی مثل ایتالیا شده‌اند. اما تنها با بستن بنادر، مجازات کسانی که به نجات مردم در دریا می‌روند و مجبور کردن مهاجرین به ماندن یا کشته شدن در لیبی جنگ زده، راه حل این معضل نیست.