انتشار ویدیویی از محسن مدهنی، قهرمان کشتی نوجوانان جهان در سال ۲۰۱۷، باعث افسوس بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی شد. اما خاصیت شبکه‌های اجتماعی این است که افسوس‌ها فراموش می‌شوند و سوژه افسوس باز هم در خلوت خود روزگار می‌گذراند.

مدهنی در این ویدیو بساط میوه‌فروشی خود را کنار خیابانی در اندیمشک نشان می‌دهد و از شهرداری گله دارد که چرا بساط او را جمع کرده‌اند. او می‌گوید در شان یک ورزشکار قهرمان جهان نیست که دستفروشی کند و بساطش را هم جمع کنند.

در ورزش ایران محسن مدهنی تنها ورزشکاری نیست که به سختی زندگی‌اش را اداره می‌کند. بسیاری از ورزشکاران با افتخارات بزرگ و ماندگار، زندگی‌های سختی را سپری می‌کنند. اگرچه اخبار ورزش ایران همیشه درباره قراردادهای چندین میلیاردی ستاره‌های فوتبال ایران است، اما آن‌ها که صاحب شانس بهره‌مندی از فرصت‌های تبعیض‌آمیز در ورزش ایران نیستند، هرگز آسایش و حظ ورزش حرفه‌ای را تجربه نمی‌کنند.

دست به دست شدن فیلم کوتاه گله‌های مدهنی، تازه فدراسیون کشتی را از خواب بیدار کرده است. محمدابراهیم امامی، سخنگوی فدراسیون کشتی درباره پیگیری وضعیت محسن مدهنی روز گذشته به رسانه‌های ایران گفت: «فدراسیون کشتی محدودیت‌هایی دارد و تا حد توان خود قادر به کمک به قهرمانان این رشته است ولی از نظر جایگاه سازمانی هرگونه رایزنی و تلاش با مسؤولان کشوری و استانی را در مورد رفع مشکلات کشتی‌گیران انجام می‌دهد. در همین خصوص نیز نامه‌ای از سوی فدراسیون کشتی به کمیته ملی المپیک ارسال شد تا به لحاظ مالی به محسن مدهنی مساعدت شود و مسؤولان محترم کمیته ملی المپیک نیز در حد توان خود پیگیر خواهند بود.»

محسن مدهنی اما به کمک و مساعدت «مسؤولان محترم» نیاز ندارد. ورزشکار حرفه‌ای عرصه برای رقابت و درآمد حرفه‌ای می‌خواهد. از فدراسیون کشتی تا بالاترین نهادهای ورزشی ایران در چنین مواقعی از واژه‌هایی مثل کمک و مساعدت استفاده می‌کنند، در حالی که باید ساختار ورزش حرفه‌ای را بررسی کنند که چرا یک ورزشکار قهرمان جهان، درآمد کافی برای اداره زندگی خود ندارد. مدهنی، قهرمان نوجوانان جهان است. او در یک تشکیلات حرفه‌ای ورزشی نباید محتاج کمک و مساعدت باشد. این مدیران و مسؤولان ورزش ایران هستند که به کمک و مساعدت فکری نیاز دارند تا ورزش حرفه‌ای حتی برای قهرمان جهان درآمدی ناچیز نداشته باشد.

مدهنی می‌گوید گردنش از مو باریک‌تر است، اما او نه تنها سال ۲۰۱۷ قهرمان جهان شد، بلکه عنوان فنی‌ترین کشتی‌گیر جهان را نیز از فیلا دریافت کرد. او در مسابقات جهانی آتن ۲۰۱۷ تمام حریفانش را با نتایجی خیره‌کننده شکست داده بود. مدهنی، فرنگی‌کار وزن ۵۸ کیلوگرم ایران در دیدار نهایی مقابل سونو از هند با نتیجه ۱۴ - ۳ به برتری رسید و مدال طلای جهان را بر گردن آویخت.

مدهنی پیش از این در دور اول به مصاف ویت لبل از چک رفت و در همان وقت اول با نتیجه ۹ - صفر پیروز شد. او در مبارزه دوم و در مرحله یک هشتم نهایی به مصاف ایوو ایلیف از بلغارستان رفت و با حساب ۱۴ - صفر پیروز شد. مدهنی در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف کانتر از مولداوی رفت و با نتیجه ۸ - صفر برنده شد. او با این پیروزی راهی مرحله نیمه‌نهایی شد و سپس با نتیجه ۱۰ - ۲ تاکیشیتا از ژاپن را در سه دقیقه و ۲۵ ثانیه شکست داد و به فینال رسید. این گوشه‌ای از افتخار و حکایت یک کشتی‌گیر کم‌نظیر در نوجوانان جهان بود اما چرخ زندگی او با این خبرها نمی‌چرخد. مدهنی در همان ویدیوی کوتاه می‌گوید به دلیل مشکلات زندگی، به میوه‌فروشی روی آورده است.

محسن مدهنی با برخورد ماموران شهرداری که می‌خواستند بساط او را جمع کنند، دچار خسارت شده است و حتی می‌گوید در این ماجرا میوه‌هایش فاسد شدند و سرمایه‌اش را از دست داده است: «گوشی همراه من گم شد و موتورسیکلتم دچار مشکل شد و ترازویم شکست. چند روز پیش که باران شدیدی در اندیمشک می‌بارید، گویا فرماندار و شهردار اندیمشک از کنار بلواری که من در آن جا میوه و تره‌بار می‌فروختم، رد شده بودند و به ماموران شهرداری گفته بودند که من باید بساطم را جمع کنم. حدود ساعت ۲۳ همان شب این موضوع را به من گفتند و من که نمی‌خواستم مجددا درگیری صورت بگیرد، وسایل را جمع کردم و از آن جا که میوه و تره‌بار را نمی‌توان خیلی نگه داشت و از بین می‌روند، بخشی از میوه‌ها را دور انداختم و سرمایه‌ام از بین رفت. در حال حاضر بیکارم و شغلی ندارم. ده سال است که تنها ورزش می‌کنم و درآمدی ندارم. چشم من به لیگ برتر بود که البته قرارداد آن چنانی هم نداریم و نهایت پنج تا ده میلیون تومان به من پول بدهند.» این درآمد پنج تا ده میلیونی یک ورزشکار قهرمان جهان تناسبی با هزینه‌های زندگی در ایران ندارد.

در ورزش ایران با اخبار هزینه‌های چند صد میلیاردی چند تیم فوتبال، استخدام یک مربی و جنجال‌های روزمره، آن چه در زندگی واقعی بسیاری از قهرمانان می‌گذرد، پنهان می‌شود. واقعیت را اما باید در جریان زندگی ورزشکارانی جست که سهمی از آن فضای رنگین ورزش ندارند.